واکاوی جرم محاربه در فقه و حقوق راههای اثبات و عوامل سقوط مجازات آن

حاضر به واکاوی جرم محاربه در فقه و حقوق راه های اثبات و عوامل سقوط مجازات آن پرداخته است. محاربه به عنوان یک اصطلاح فقهی معنایی فراتر از مفهوم لغوی دارد و به نوعی حقیقت شرعیه مبدل شده است. تحلیل آیه شریفه و آرای تفسیری نشان می دهد که محاربه با خدا و پیامبر، در حقیقت اشاره به اخلال گران امنیت عمومی و کسانی دارد که با اقدامات مسلحانه نظم جامعه اسلامی را به مخاطره می اندازند. سپس با بررسی دقیق، روایات به ویژه روایات امام محمد باقر (علیه السلام) معیارهای تحقق جرم محاربه، از جمله کشیدن سلاح، ایجاد ترس، جرح و غارت تبیین شده است. جرم محاربه در حقوق ایران جزو جرائم حدی محسوب می شود و به دلیل ویژگی های خاص، خود تحت سیاست های کیفری ویژه ای قرار دارد که آن را از سایر جرایم حدی متمایز می سازد. تحقیق حاضر نشان می دهد که قانون گذار ایرانی بر خلاف سایر جرایم حدی در اثبات جرم محاربه تسهیلاتی اعمال کرده و در مقابل برای این جرم مجازات های سخت تری در نظر گرفته است. از جمله مهم ترین راه های اثبات این، جرم شهادت دو مرد عادل (بینه ای، اقرار و علم قاضی) می باشند. همچنین در مقاله حاضر عوامل مختلفی که موجب سقوط مجازات محاربه می شوند از جمله، توبه، جنون، ارتداد، مرگ محارب و عفو امام مورد بررسی قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

جرم محاربه ، فقه اسلامی ، حقوق موضوعه ، اثبات محاربه