ترویج طراحی لباس پایدار در چارچوب فرهنگ ایرانی-اسلامی: تلفیق اصول توسعه پایدار با هویت بومی و ارزشهای دینی

در عصر حاضر، مسئله پایداری در صنعت مد به یکی از موضوعات مهم و ضروری تبدیل شده است؛ چرا که این صنعت سهم قابل توجهی در آلودگی محیط زیست و مصرف منابع طبیعی دارد. طراحی لباس پایدار به عنوان رویکردی نوین به دنبال کاهش اثرات منفی زیست محیطی، رعایت عدالت اجتماعی در فرآیند تولید و ترویج الگوهای مصرف مسئولانه است. این پژوهش با هدف بررسی امکان ترویج طراحی لباس پایدار در چارچوب فرهنگ ایرانی - اسلامی انجام شده و میکوشد تلفیقی میان اصول توسعه پایدار و هویت فرهنگی و دینی جامعه ایران ارائه دهد. در این راستا مفاهیم کلیدی مانند طراحی پایدار، مصرف آگاهانه، زیبایی شناسی بومی، و پوشش اسلامی مورد بررسی قرار گرفته اند. استفاده از الیاف طبیعی و سنتی همچون پنبه، کتان و ابریشم، طراحی مبتنی بر پوشیدگی، وقار و سادگی و بهره گیری از نقوش اصیل ایرانی نظیر بته جقه و اسلیمی، از جمله مولفه هایی هستند که میتوانند در طراحی لباس پایدار با رویکرد ایرانی - اسلامی به کار روند. یافته های تحقیق نشان میدهد که طراحی لباس با چنین رویکردی میتواند ضمن ارتقای سبک زندگی پایدار، به احیای هنرهای سنتی و تقویت تولید ملی نیز کمک کند با وجود چالشهایی مانند هزینه بالای تولید، کمبود آگاهی عمومی و سلطه الگوهای غربی این مسیر با آموزش، فرهنگ سازی و حمایت از طراحان بومی قابل تقویت است. در نهایت طراحی لباس پایدار در چارچوب فرهنگ ایرانی - اسلامی ظرفیتی بی بدیل برای تلفیق اخلاق، هویت و توسعه پایدار در صنعت مد معاصر به شمار میرود.

کلیدواژه ها:

طراحی لباس پایدار ، فرهنگ ایرانی-اسلامی ، توسعه پایدار ، مصرف آگاهانه ، پوشش اسلامی