رابطه تحمل ابهام با خودکارآمدی در دانش آموزان دوره اول متوسطه

این مطالعه با هدف بررسی رابطه بین تحمل ابهام و خودکارآمدی در دانش آموزان دختر دوره اول متوسطه شهر اصفهان انجام شد. روش تحقیق از نوع همبستگی و مبتنی بر مدل معادلات ساختاری بود که برای تحلیل و تشریح روابط پیچیده میان متغیرها به کار گرفته شد. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان دختر دوره اول متوسطه در سه ماهه پایانی سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۴ بود که با نمونه گیری هدفمند در دسترس ۲۰۰ نفر به عنوان نمونه اولیه انتخاب شدند. با توجه به احتمال کاهش تعداد پاسخ دهندگان ۲۲۰ پرسشنامه توزیع شد تا در نهایت تحلیل بر اساس داده های کامل انجام شود. ابزارهای جمع آوری داده شامل پرسشنامه تحمل عدم اطمینان فریستون و همکاران (۱۹۹۴) و پرسشنامه خودکارآمدی عمومی بود که از اعتبار و پایایی مطلوبی برخوردار بودند. دادهها پس از تایید صحت و کفایت، توسط نرم افزارهای SPSS نسخه ۲۴ و PLS-Smart نسخه ۲-۳ و با استفاده از تحلیل معادلات ساختاری مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که بین تحمل ابهام و خودکارآمدی رابطه ای مثبت و معنادار وجود دارد (۰.۰۵> p)؛ بدین معنا که این متغیر به طور مستقیم به افزایش سطح خودکارآمدی دانش آموزان کمک میکند ،بنابراین، مدیران و مسئولان آموزشی میتوانند با طراحی و اجرای برنامههای آموزشی و مشاوره ای هدفمند مهارتهای تحمل ابهام را تقویت کرده و بر افزایش خودکارآمدی دانش آموزان تاکید .کنند این اقدامات علاوه بر ارتقای سلامت ،روانی زمینه ساز بهبود کارآمدی آنان در مواجهه با چالشهای تحصیلی و اجتماعی خواهد بود.

کلیدواژه ها:

تحمل ، ابهام ، خودکارآمدی ، دوره اول متوسطه ، دانش آموزان ، دختر ، شهر اصفهان