استفاده از بتن توانمند (H P C) در آب بندی ایستگاه های مترو اهواز و حذف عایق

با توسعه و پیشرفت روزافزون پروژه های ریلی مگا و بخصوص پروژه های ریلی در سطح کشور, ضرورت استفاده از سازه های مقاوم در برابر انواع عوامل مخرب و تاثیر گذار در عمر سازه ها (به جهت لزوم عمر بالای سازه در شرایط محیطی خورنده)، ایجاب می نماید تا از مصالح با دوام در برابر عوامل فوق مقاومت نموده تا بتواند عمر مفید سازه ها و در نهایت پروژه را تضمین نماید. بیشترین عنصر مخرب بر سازه ها آب بهمراه املاح مخرب مانند سولفات ها و یون های کلر مخرب می باشد، بنابر این چنانچه بتوان بنحوی از نفوذ آن به داخل سازه جلوگیری بعمل آورده شود و این کار در طی سال های بهره برداری از سازه تداوم داشته باشد، می توان از عمر سازه در برابر عوامل مخرب جلوگیری بعمل آورد و اطمینان حاصل نمود. سازه در طول مدت زمان بهره برداری در برابر عوامل خورنده دوام کافی داشته باشد. برای جلوگیری از نفوذ املاح فوق به همراه آب راه حل هایی وجود دارد که برای سازه های زیر زمینی (ایستگاه های قطار شهری) در شارایط محیطی دارای خورندگی شدید طبق آیین نامه های رایج بایستی مورد استفاده قرار گیرند. در پروژه خط یاک قطار شهری اهواز با توجه به شرایط محیطی و الزامات طرح و همچنین استفاده از مهندسی ارزش با بکار گیری رو های اجرایی بهینه و اجبار عبور مسیر از مرکز شهر و قرارگیری ایستگاه ها در معابر اصلی و تجاری شهر موجب شد تا با رویکرد حذف سازه های موقت ، نگهبان ، قیود فشاری و همچنین حذف روش های متداول عایقکاری ،استفاده از بتن توانمند در سازه ها مورد استفاده قرارگیرد و از ویژه گی های مثبت آن بنحو کارآ و موثر بهره گرفت. یکی از روش های منحصر بفرد در اجرای سازه ایستگاه ها بکارگیری روش اجرا از بالا به پایین (Top Down) بوده است. استفاده از این روش بدون بکارگیری بتن توانمند جهت اجرای آببند سازه و جلوگیری از هجوم کلر و سولفات محیط های شدیداً خورنده میسر نبوده است و همواره پایایی بتن در طول مدت زمان بهره برداری مد نظر بوده است.

کلیدواژه ها:

بتن توانمند ، HPC ، مهندسی ارزش ، روش Top Down