تأثیر کاربرد باکتریهای افزاینده رشد گیاه (PGPR) بر جنبه های مختلف رشد و نمو ذرت در سیستم کشاورزی پایدار با نهاده کافی

ذرت یکی از مهمترین گیاهان زراعی است و یکی از محدودیتهای تحقق عملکرد بالقوه گیاهان زراعی، تأمین عناصر غذایی کافی می باشد در کشاورزی متداول و پر نهاده این مشکل با مصرف کودهای شیمیایی حل شده است ًاخیرا کاربرد فرآورده های زیستی برای تغذیه گیاهان زراعی جهت توسعه سیستمهای مدیریت تلفیقی تغذیه گیاهی با تلفیق روشهای تغذیه معدنی و آلی مورد توجه قرار گرفته است بر این مبنا توسعه کشاورزی پایدار با راهبرد اجرای سیستم کشاورزی پایدار با نهاده کافی با تلفیق مصرف کودهای شیمیایی و آلی، به ویژه کودهای زیستی جهت تولید با عملکرد قابل قبول مطرح گردیده است بنا به تعریف کود زیستی انبوهی از یک یا چند نوع ریزجاندار مفید به همراه مواد نگهدارنده و یا فرآورده های متابولیک آنها می باشد که به منظور تأمین عناصرغذایی گیاهان استفاده می شوندانواع کودهای زیستی شامل باکتریهای همزیست، قارچهای میکوریز، ... و باکتریهای افزاینده رشد گیاه PGPR می باشند [.6] مهمترین ساز و کارهای تأثیر PGPR عبارتندعبارتند ازاز افزایش فراهمی زیستی عناصر معدنی با تثبیت زیستی نیتروژن و محلول کردن فسفر و پتاسیم، مهار زیستی عوامل بیماریزا با تولید پادزیهای زیستی و تولید مواد تنظیم کننده رشد گیاه بویژه اکسینها ، جیبرلینها و سیتوکینینها . [5] هدف این پژوهش بررسی تأثیر کاربرد PGPR ازوتوباکتر، آزوسپیریلوم و سودوموناس بر ظهور گیاهچه، فنولوژی، عملکرد علوفه سیلویی، عملکرد دانه، تسهیم ماده خشک و برخی ویژگیهای مرتبط دورگهای ساده دیررس ذرت و تعیین مناسبترین دورگ و تلفیق PGPR برای تولید ذرت با مدیریت تغذیه تلفیقی در سیستم کشاورزی پایدار با نهاده کافی بود