عوامل موثر بر پذیرش و کاربرد روش های کشاورزی حفاظتی

امروزه رشد روزافزون جمعیت و نیاز به مواد غذایی در کنار ریسک بالای فعالیت های کشاورزی، مسائل مهمی هستند که باید برای برون رفت از آن ها راه حل های مطلوب و روش های نوین و موثری را جستجو کرد. از طرفی محدودیت منابع آب و خاک، کشاورزی را به شدت تهدید می کند و علاوه بر آن بخش کشاورزی در بسیاری از کشورهای در حال توسعه، بخش غالب اقتصاد ملی است، لذا رشد و توسعه اقتصادی این کشورها ارتباط نزدیکی با توسعه کلی بخش کشاورزی دارد. تاکنون راهبردهای متفاوتی در زمینه پایداری کشاورزی مطرح شده است که کشاورزی حفاظتی از جمله آن هاست. در این راستا، کشاورزی حفاظتی، به عنوان راهبردی برای رسیدن به اهداف تولید پایدار کشاورزی از دهه ۷۰ میلادی ظهور پیدا کرد که در عین بالا بردن بهره وری نظام تولید، پتانسیل بالایی برای مقابله با نگرانی ها و مسائل جدی مربوط به تخریب منابع طبیعی دارد. کشاورزی حفاظتی به عنوان یک رهیافت به دنبال بهبود امنیت غذایی، مشارکت در کشاورزی پایدار، مدیریت منابع طبیعی و افزایش منافع آن بدون اثرات مخرب زیست محیطی می باشد. بر اساس تعریف سازمان خوار و بار و کشاورزی جهانی (فائو) کشاورزی حفاظتی مجموعه روش هایی است که با حفظ بقایا در سطح خاک به افزایش نفوذپذیری آب، کاهش فرسایش و حفظ پوشش آلی خاک منجر می شود. در نتیجه این عمل با حفاظت فیزیکی خاک از نور خورشید، باران و باد و همچنین تغذیه موجودات زنده خاک، حفاظت زیست محیطی و هم چنین افزایش تولید پایدار محصولات کشاورزی را در پی دارد.

کلیدواژه ها:

پذیرش ، کشاورزی حفاظتی ، کشاورزی ، بیجار