بازاندیشی در خود، دیگری و ارزش ها در عصر پسا هوش مصنوعی

ظهور هوش مصنوعی جایگاه انحصاری انسان را در بسیاری از عرصه ها متزلزل ساخته است. انسان در طول تاریخ، خود را به سبب برخورداری از ویژگی هایی چون تفکر، اخلاق مداری و هنرورزی موجودی برتر می دانست؛ ویژگی هایی که هویت انسانی را شکل داده و او را از دیگر حیوانات متمایز می کردند. بااین حال، هوش مصنوعی نشان داده است که انسان تنها موجودی نیست که دارای چنین توانایی هایی است. این فناوری می تواند اطلاعات را با سرعت بیشتری پردازش کند، نیازها را سریع تر پاسخ دهد و حتی در مواردی آثاری ادبی و هنری باکیفیت بالا تولید نماید؛ بنابراین در نگاه نخست چنین به نظر می رسد که انسان جایگاه یگانه خود را در انجام برخی فعالیت ها مانند تفکر و برقراری ارتباط اخلاقی با دیگران و نیز در تملک برخی ارزش ها ازدست داده است. این وضعیت ضرورت بازاندیشی در مفاهیمی همچون «خود»، «دیگری» و «ارزش ها» را آشکار می سازد تا بتوان دریافت چه ویژگی هایی هنوز به طور بنیادین انسان را از هوش مصنوعی متمایز می کنند. بر همین اساس، این پژوهش ابتدا ویژگی های اساسی انسان را از منظر فلسفی و روان کاوی بررسی می کند و سپس تفاوت های او با هوش مصنوعی را در دو حوزه ارزش شناسی اخلاقی و هنری تحلیل می نماید.

کلیدواژه ها:

هوش مصنوعی ، انسان ، خود ، دیگری ، ارزش