توسعه پایدار در بناهای نوین مطالعه موردی طراحی موزه ملل

در دراز مدت طراحی پایدار یک گزینه نیست یک اجبار است زیرا ما به نابود کردن منابع، آب و خاکمان پرداخته ایم؛ زمین را آلوده ساخته ایم و آینده و نتایج فاجعه آمیز این روند را نادیده گرفته ایم. بر همین اساس یکی از مباحث اخیر مطرح در معماری، پایداری و بهتبع آن طراحی مطابق با محیط است. اصطلاح معماری پایدار یا معماری محیط زیستی به معماری حساس به مسائل پیچیده همزیستیطبیعت ، انسان و مصنوعات اطلاق می شود. امروز هدف معمای محیط زیستی ایجاد تعادلی پایدار و سازمان یافته بین طبیعت ، موجودات زنده و محیط مصنوع است. بر اساس طرح OECD ، بناهای پایدار بناهایی تلقی می شوند که کمتر تأثیرات مخرب را بر محیط های ساخته شده ) مصنوع ( و طبیعی مجاور ، ناحیه اطرافشان و همچنین متن و زمینه کلی خود داشته باشند.لذا رسیدن به معماری پایدار میسر نمی گردد مگر با تاکید بر زمینه گرایی. معماری زمینه گرا بر زمین مداری و پیوند محیط با فضا تاکید دارد و با درک پیام بستر خود شکل می گیرد. و در واقع پیامی را که بستر معماری به او انتقال داده به عینیت رسانده و طراحی می کند. در نتیجه ساختمان جزئی کوچک از طبیعت پیرامونی خواهد بود. در این نوع معماری هر بنایی بر اساس زمینه های فرهنگی ، اجتماعی ،تاریخی و کالبدی ، اقلیمی و شرایط خاص آن سایت و ساختمان طراحی و اجرا می گردد و ساختمان عضو همخوان با اکولوژی و عنصری هماهنگ در بستر خود و در نهایت در بستر محیط زیست خواهد بود. این پژوهش بر آن است که زمینه گرایی را به عنوان یکی از اصول طراحی و معماری پایدار در حیطه پایداری محیطی معرفی کند. این پژوهش با مطالعه کیفی و روش تحقیق توصیفی صورت پذیرفته و ابزار گردآوری داده ها مشاهدات عینی و مطالعه منابع مکتوب، اسناد و مدارک می باشد.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، پایداری ، محیط زیست ، زمینه گرایی ، طراحی ، بستر ، متن ، زمینه ، طبیعت