نقش میانجیگری تمایز یافتگی خویشتن در پیش بینی اضطراب براساس تاب آوری در نوجوانان

هدف پژوهش پیشبینی اضطراب براساس تاب آوری روانی با میانجیگری تمایز یافتگی خویشتن بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری شامل دانش آموزان مقطع متوسطه دوم استان تهران در سال ۱۴۰۳ بود که از میان آنها ۲۳۰ نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش حاضر پرسشنامه اضطراب، بک اپستین براون و استین (۱۹۸۸)؛ مقیاس تاب آوری کانر و دیویدسون (۲۰۰۳) و پرسشنامه تمایز یافتگی خویشتن اسکورن و اسمیت (۲۰۰۳) بود. پس از حذف ۸ پرسشنامه مخدوش و ۲ شرکت کننده پرت برای تحلیل دادهها از روش الگویابی معادله های ساختاری استفاده شد. در پژوهش حاضر ضریب مسیر غیر مستقیم بین تاب آوری (۰/۰۴۲، ۰/۰۰۳=P) با اضطراب منفی بود پیشنهاد میشود به دانش آموزان شیوه های تاب ورانه مقابله با اضطراب آموزش داده شود و میزان تمایز یافتگی خویشتنشان در درمان اضطرابشان مورد بررسی قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

اضطراب ، تاب آوری ، تمایز یافتگی