خانواده و نهادهای تعلیم و تربیت در پرورش نسل امام رضایی؛ مطالعه موردی طرح مهربان دوست داشتنی

در عصر تحولات فرهنگی و رسانه ای، گسترده نهادهای تربیتی با چالش های متعددی در زمینه انتقال ارزش های دینی به نسل جدید مواجه اند. این پژوهش با هدف بررسی ظرفیت همکاری میان خانواده، مدرسه و نهادهای فرهنگی دینی در تربیت دینی دانش آموزان ابتدایی با بهره گیری از آموزه های سیره امام رضا (ع) انجام شده است. پژوهش از نوع کیفی با رویکرد مطالعه موردی و با بهره گیری از روش های مشاهده مشارکتی، تحلیل محتوای فعالیت ها و پرسشنامه محقق ساخته انجام شد. جامعه آماری شامل ۱۵۹ نفر از والدین، معلمان و مدیران مدرسه ی شهید آوینی در شاهرود بود. یافته ها نشان داد که از منظر والدین، فرزندان آنها پس از شرکت در طرح "مهربان دوست داشتنی" علاقه مندی بیشتری نسبت به آموزه های دینی نشان داده اند و ابزارهای هنری، زبان کودکانه و مشارکت والدین از جمله عوامل موثر در این تغییر بوده اند. همچنین درک بهتر مفاهیمی مانند صله، رحم، احسان به والدین و نظم در عبادت از طریق تجربه های عملی و مشارکتی ممکن شده است. این پژوهش ضمن تاکید بر طراحی مدل بومی مشارکتی، ضرورت حمایت نهادهای تربیتی از چنین برنامه هایی و گسترش آنها به سایر مقاطع تحصیلی را پیشنهاد می دهد.

کلیدواژه ها:

خانواده تربیت ، اسلامی ، سیره امام رضا (ع) ، تعلیم و تربیت ، چند ساحتی ، مشارکت ، مدرسه و خانه ، الگوی امام رضایی