(پیش بینی میزان سازگاری پس از طلاق بر اساس حمایت اجتماعی و دلبستگی به همسر سابق در زنان مطلقه)

این پژوهش با هدف پیش بینی میزان سازگاری پس از طلاق بر اساس حمایت اجتماعی و دلبستگی به همسر سابق در زنان مطلقه شهر رشت انجام شد. روش این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری آن شامل کلیه زنان مطلقه مراجعه کننده به چهار مرکز مشاوره شهر رشت (احیا، خانواده، پیام نوین و نگاه نو) در سال ۱۴۰۳ بود که تعداد آنها ۴۰۰ نفر برآورد شد. حجم نمونه با استفاده از جدول حجم نمونه مورگان ۱۹۶ نفر برآورد شد که به صورت در دسترس و با استفاده از پرسشنامه های حمایت اجتماعی ثامتی (۱۳۷۶)، دلبستگی به همسر سابق ماشتر (۱۹۹۷) و سازگاری طلاق فیشر (۱۹۷۶) مورد بررسی قرار گرفتند. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از شیوه های آمار توصیفی (میانگین-انحراف معیار و فراوانی و درصد) و آمار استنباطی (تحلیل رگرسیون و همبستگی پیرسون) استفاده شد. یافته ها نشان داد که بین سازگاری پس از طلاق زنان مورد بررسی با متغیرهای حمایت خانواده، حمایت دوستان، رابطه مثبت و معنی دار و با دلبستگی به همسر سابق رابطه منفی و معنی داری وجود دارد. همچنین نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که متغیرهای پیش بین در گام سوم ۲/۴۹ درصد از متغیر ملاک (سازگاری پس از طلاق) را تبیین می کنند و متغیرهای حمایت خانواده، حمایت دوستان به ترتیب از بیشترین سهم جهت پیش بینی سازگاری پس از طلاق برخوردارند. در نتیجه می توان بیان کرد سازگاری پس از طلاق می تواند تا حد زیادی تحت تاثیر دریافت حمایت اجتماعی مناسب از جانب خانواده و دوستان قرار گیرد که این مساله در جهت کمک به سازگاری زنان پس از طلاق بسیار کمک کننده خواهد بود.

کلیدواژه ها:

حمایت اجتماعی ، دلبستگی به همسر سابق ، سازگاری پس از طلاق