مطالعه و بررسی نقش هوش هیجانی بر عملکرد نظام آموزش و پرورش

امروزه همه کشورهای جهان آگاهانه کوشش دارند که سطح دانش و تخصص و میزان مهارت نیروی انسانی خود را بالا ببرند. برای اجرای این منظور نظام آموزشی خود را به خدمت گرفته اند. بدیهی است هر کشور که دارای آموزش و پرورش با کیفیت بالاتر و مطلوب تر باشد، موفق تر از دیگران خواهد بود. در سالهای اخیر وجود شادی و نشاط و شادکامی در دانش آموزان و در مدرسه به عنوان یکی از عوامل موثر در پیشرفت تحصیلی و بالا رفتن کیفیت نظام آموزش و پرورش شناخته شده است. براین اساس ایجاد و حفظ طراوت و شادابی در مدارس و نظام آموزشی کشور امری حیاتی است زیرا که تعادل روانی و عاطفی بدین طریق ایجاد می شود و جایی که عشق و علاقه، محبت و احترام متقابل، امنیت و تعلق گروهی باشد افراد با آرامش خاطر به فعالیت و گفت و شنود و یادگیری اقدام خواهند کرد و برای ایجاد این وضع باید به هوش هیجانی (EQ) توجه نمود. زیرا در این زمان نظریه های سنتی مربوط به هوش و پیشرفت دچار تغییر و تحول شده اند. نگرش جدید در ارتباط با هوش و پیشرفت این پیام را دارد که هوش هیجانی نسبت به (IQ) پیش بینی کننده مطمئن تری برای موفقیت فرد در زندگی فردی و محیط کار می باشد. همچنین هوش شناختی به تنهایی نمی تواند تضمین کافی برای کسب سلامت، رضایت، شادی و شادکامی در زندگی افراد باشد. پیشکسوتان نظریه هوش هیجانی جان مایر (John Mayer) و پیتر سالوی (Peter Salovey) و بعد از آن دانیل گلمن (Daniel Golman) بعد از سالها مطالعه و تحقیق نظریه هوش هیجانی را معرفی کرده اند و به اهمیت تاثیر آن بر شادکامی و موفقیت افراد بارها تاکید کردند. دانش آموزان به مرور تحت تاثیر هوش هیجانی و شادکامی، رویکرد خاصی نسبت به زندگی و نگرش خاصی نسبت به تحصیل و یادگیری پیدا می کنند. بدیهی است شناخت چگونگی ارتباط و تاثیر هر یک از مولفه های نظام آموزش و پرورش از جمله: ۱- مدیر و چگونگی روابط او با کارکنان و معلمان و دانش آموزان، ۲- ویژگی های معلم در تعامل با دانش آموزان، ۳- جو سازمانی حاکم بر مدرسه و تاثیر آنها در ایجاد و حفظ طراوت و نشاط و شادی و شادکامی در مدرسه و در نتیجه پیشرفت تحصیلی و بالا رفتن کیفیت عملکرد آموزشی، می تواند مارا در جهت بالا بردن کیفیت آموزش و پرورش یاری دهد.

کلیدواژه ها:

هوش هیجانی ، آموزش و پرورش ، عملکرد ، شادی