بررسی شاخص های موثر بر کاهش آسیب پذیری شهر در برابر زلزله با رویکرد شکل گیری شهرستان دفاعی (مورد شهر تبریز)

شهرزیستگاه متراکم انسانی است که به دلیل حضور انسان نیازمند امنیت و ایمنی درهمه ابعادکالبدی اجتماعی اقتصادی فرهنگی مدیریتی و... هرنوع اقدامی که جامعه انسانی و محیط طبیعی و مصنوع آن را بیمه کند چنانچه رویکرد حفاظت محور و اقدام غیرنظامی باشد پدافندغیرعامل محسوب میشود درمیان تمام سطوح برنامه ریزی کالبدی سطح میانی یعنی شهرسازی کارامدترین سطح برنامه ریزی برای کاهش اسیب پذیری شهر دربرابر زلزله می باشد میتوان با استفاده ازتمهیدات برنامه ریزی شهرها را به گونه ای طراحی و برنامه ریزی کرد که به هنگام وقوع زلزله کمترین اسیب به آنها وارد شود عناصری مانند ساختارشهر بافت شهر فرم شهر تراکم های شهری شبهک ارتباطی شهر مکان گزینی عناصرشهری و ... ازاهداف فوق تاثیر می پذیرند بدین منظور دراین مقاله با روش توصیفی ـ تحلیلی و استفاده ازمنابع کتابخانه ای و مشاهدات میدانی درجهت شناخت عمیقتر ابعادمختلف عناصرشهری و نحوه اسیب پذیری چهارمورد ازاین شاخصها بررسی میشوند و درنهایت میزان اسیب پذیری لرزه ای شهر تبریز ابرایند اسیب پذیری ناشی ازچهارعنصر شهری استخراج می گردد تحلیل نفوذپذیری مدولها براساس برایند کلی 4شاخص اسیب پذیری خطرپذیری شهرتبری زدرپنج طبقه خطرپذیری بسیاربالا خطرپذیری بالا خطرپذیری متوسط خطرپذیری پایین و خطرپذیری بسیارپایین طبقه بندی شد که نتایج حاکی ازاین است که بخشی ازمناطق 1و5و4 درطبقه خطرپذیری بسیاربالا قراردارند

کلیدواژه ها:

شهرسازی دفاعی ، آسیب پذیری شهری ، زلزله ، شهرتبریز