ارائه مدل نوآوری نهادی توسعه گردشگری ورزشی بر مبنای مدل نوآوری و ظرفیت های انسانی –منطقه ای

این پژوهش با هدف ارائه مدل نوآوری نهادی توسعه گردشگری ورزشی بر مبنای مدل نوآوری و ظرفیت های انسانی-منطقه ای انجام شده است. امروزه گردشگری ورزشی به عنوان یکی از پربازده ترین بخشهای صنعت گردشگری شناخته می شود که حدود ۲۰ درصد از درآمد این صنعت را به خود اختصاص داده است. با توجه به اهمیت روزافزون نوآوری اجتماعی در توسعه پایدار صنایع خدماتی و عدم وجود مدلی جامع در حوزه گردشگ ری ورزشی، این پژوهش به دنبال شناسایی و تبیین ابعاد و مولفههای اصلی نوآوری اجتماعی در این حوزه است. این مطالعه با رویکرد کیفی و با استفاده از نظریه داده بنیاد روش گلیزر ( ۱۹۹۰ ) انجام شده است. جامعه مورد مطالعه شامل متخصصان و خبرگان حوزه گردشگری ورزشی ایران بوده که با استفاده از روش نمونه گیری گلوله برفی تا رسیدن به اشباع نظری انتخاب شدند. داده ها از طریق مصاحبههای عمیق نیمه ساختاریافته و مطالعه اسنادی جمع آوری و با استفاده از کدگذاری سه مرحله ای (باز، محوری و انتخابی) تحلیل شدند. یافته های پژوهش منجر به شناسایی شش مقوله اصلی به عنوان ارکان مدل نوآوری اجتماعی در گردشگری ورزشی شد که عبارتند از: حمایت نهادی (شامل سیاست گذاری کالن، حمایت مالی و ساختار سازمانی)، سرمایه اجتماعی (شامل مشارکت جمعی، اعتماد نهادی و شبکه سازی اجتماعی)، تعاملات فرهنگی (شامل میراث فرهنگی، تبادل فرهنگی و هویت محلی)، زیرساخت فناوری (شامل فناوری های نوین، سیستمهای یکپارچه و امنیت سایبری)، آموزش و توانمندسازی (شامل توسعه مهارت ها، ظرفیت سازی و یادگیری مستمر)، و تعاملات بین المللی (شامل همکاری های جهانی، دیپلماسی ورزشی و برندسازی بینالمللی). نتایج نشان میدهد که توسعه موفق نوآوری اجتماعی در گردشگری ورزشی نیازمند رویکردی جامع و یکپارچه است که همه ابعاد شناسایی شده را در نظر بگیرد. این مدل میتواند به عنوان چارچوبی راهنما برای سیاست گذاران و مدیران در توسعه و اجرای برنامه های نوآورانه در حوزه گردشگری ورزشی مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

نوآوری اجتماعی ، گردشگری ورزشی ، توسعه نهادی ، مدل نوآوری ، ایران