اثر بخشی آموزش های مهارت های زندگی بر تاب آوری ، رابطه والد کودک و نگرش نسبت به معلولیت در مادران دارای کودک معلول جسمی و حرکتی

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثر بخشی آموزش های مهارت های زندگی بر تاب آوری ، رابطه والد- کودک و نگرش نسبت به معلولیت در مادران دارای کودک معلول جسمی و حرکتی انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود جامعه آماری دربرگیرنده تمامی مادران دارای کودک با معلولیت جسمی و حرکتی در شهرستان ازنا بود. انتخاب نمونه در مرحله اول به صورت هدفمند بود به صورتی که ۳۰ نفر از مادران دارای کودک با معلولیت جسمی و حرکتی که در سازمان بهزیستی دارای پرونده با درجه معلولیت متوسط و شدید انتخاب شد و به صورت تصادفی در دو گروه گواه و آزمایش گمارش شدند . در این پژوهش شرکت کنندگان به سه پرسشنامه مقیاس تاب آوری ، پرسشنامه رابطه کودک والد و نگرش نسبت به معلولیت پاسخ دادند . پاسخ ها در دو سطح آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و در سطح استنباطی (تحلیل کواریانس چند متغیره ) انجام شد و نتایج نشان داد که آموزش مهارت زندگی باعث افزایش سطح تاب آوری و بهبود رابطه کودک والد می شود و تغییر بسیار کمی را در نگرش نسبت معلولیت شاهد بودیم

کلیدواژه ها:

آموزش های مهارت زندگی ، تاب آوری ، رابطه والد- کودک ، نگرش نسبت به معلولیت