پیشبینی افکار خودکشی دانشجویان براساس سبکهای حل تعارض و تحمل پریشانی

پژوهش حاضر با هدف پیشبینی افکار خودکشی دانشجویان براساس سبکهای حل تعارض و تحمل پریشانی انجام شد. روش این تحقیق توصیفی و همبستگی می باشد. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز در سال ۱۴۰۳ ( بودند که براساس فرمول تاباخنیک و فیدل ۲۰۰۷ )۹۸ نفر به صورت دردسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند ابزار گرداوری داده ها در این تحقیق پرسشنامههای سبک های حل تعارض بین فردی رحیم ( ۱۹۸۳) ،افکار خودکشی آرون بک ( ۱۹۶۱) و تحمل پریشانی سیمونز و گاهر ( ۲۰۰۵ ) میباشد. در نهایت به منظور بررسی روابط از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه به شیوه همزمان استفاده شده است. نتایج این تحقیق نشان داده است که سبکهای حل تعارض و تحمل پریشانی ۳۹ درصد از از تغییرات افکار خودکشی دانشجویان را پیش بینی میکنند و سبکهای تعارض بین فردی یکپارچگ ی (۲۲/۰ )، اجتناب کننده (۳۰/۰- ) و تحمل پریشانی (۳۹/۰ ) قادر به پیشبینی افکار خودکشی دانشجویان میباشد. نتایج این تحقیق نشان داده است که سبکهای حل تعارض و تحمل پریشان ی بر افکار خودکشی دانشجویان تاثیر معنی داری دارند. بنابراین با تقویت و آموزش سبکهای حل تعارض و تحمل پریشان ی می توان افکار خودکشی را کاهش داد.

کلیدواژه ها:

افکار خودکشی ، سبکهای حل تعارض ، تحمل پری شانی ، دانشجویان