نقش مدارس در رشد شخصیت دانش آموزان و دستیابی به موفقیت تحصیلی

هدف این پژوهش، بررسی نقش مدارس در رشد شخصیت دانش آموزان و تاثیر آن بر موفقیت تحصیلی با تمرکز بر نظام آموزش و پرورش ایران است. با رویکردی تحلیلی–توصیفی، سه چالش کلیدی در نظام آموزشی شامل تمرکز بیش ازحد بر حافظه محوری و آموزش نظری، درماندگی آموخته شده، و فقر ساختاری بررسی شد. یافته ها حاکی از آن است که این عوامل، موجب تضعیف انگیزش، شکل گیری هویت منفی، افت عملکرد تحصیلی و تشدید نابرابری آموزشی در میان دانش آموزان می شوند. همچنین، شواهد پژوهش نشان می دهد که ساختار سنتی و متمرکز آموزش، پاسخگوی نیازهای قرن ۲۱ نیست و مدارس، به جای پرورش مهارت های زندگی، تفکر خلاق و تاب آوری، اغلب بر آزمون محوری و آموزش نظری تمرکز دارند. با استناد به نظریات گلاسر، سلیگمن، اپونت و نتایج پژوهش های جدید داخلی، این مطالعه تاکید می کند که تحول در نظام آموزشی، نیازمند بازنگری اساسی در رویکردها، محتوای درسی، و فضای روانی حاکم بر مدارس است. در پایان، راهکارهایی چون تقویت آموزش مهارت های زندگی، آموزش مبتنی بر شایستگی، بهره گیری از فناوری و توسعه فرهنگ مدرسه ای مثبت، به عنوان راهبردهایی برای توانمندسازی مدارس و رشد همه جانبه دانش آموزان پیشنهاد شده است. در پایان، راهکارهایی مبتنی بر نظریات جهانی و یافته های داخلی برای ارتقای کیفیت آموزشی، تقویت روابط انسانی، آموزش مهارت های زندگی، و بازطراحی محتوای درسی ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

رشد شخصیت ، درماندگی آموخته شده ، دلبستگی ، مهارت های زندگی ، فقر ساختاری ، نظام آموزش و پرورش ایران