تحلیل درمان شناختی رفتاری بر افکار خودآیند منفی ، مهارت حل مساله و نظارت بر خود در زنان مبتلا به اضطراب فراگیر مراجعین به مراکز روانشناختی شهر اندیمشک

هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر افکار خودآیند منفی، مهارت حل مساله و نظارت بر خود در زنان مبتلا به اضطراب فراگیر مراجعه کننده به مراکز روانشناختی شهر اندیمشک بود. طرح پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیشآزمون پسآزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر متشکل از کلیه زنان مبتلا به اضطراب فراگیر در سال ۱۴۰۳ بود. براساس نمونه گیری ریز در دسترس ۳۰ نفر از آن ها انتخاب و به صورت تصادفی ساده به دو گروه ۱۵ نفری آزمایش و کنترل تقسیم شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های افکار خودآیند منفی هولون و کندال (۱۹۸۰)، مهارت حل مساله کسیدی و النگ (۱۹۹۶) و نظارت بر خود مارک اشنایدر (۱۹۷۴) استفاده شد. روش تجزیه و تحلیل داده ها شامل آماره های توصیفی میانگین و انحراف معیار و آماره های استنباطی شامل تحلیل کوواریانس یک متغیری و چندمتغیری بود. بر اساس نتایج حاصل از تحلیل کوواریانس یک متغیری (آنکوا) و چند متغیری (مانکوا) درمان شناختی رفتاری به طور معناداری موجب کاهش افکار خودآیند منفی (p<۰.۰۰۱)، افزایش مهارت حل مساله (p<۰.۰۰۱) و افزایش نظارت بر خود (p<۰.۰۰۱) در زنان مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر شد. یافته ها نشان داد درمان شناختی رفتاری بر افکار خودآیند منفی، مهارت حل مساله و نظارت بر خود در زنان مبتلا به اضطراب فراگیر مراجعه کننده به مراکز روانشناختی شهر اندیمشک موثر بوده است.

کلیدواژه ها:

افکار خودآیند منفی ، اختلال اضطراب فراگیر ، درمان شناختی رفتاری ، مهارت حل مساله ، نظارت بر خود