اثربخشی آموزش کنترل هیجانی بر بازداری هیجانی و تکانشگری در دانش نوجوانان دارای رفتارهای پرخطر

این پژوهش به منظور بررسی اثربخشی آموزش کنترل هیجانی بر بازداری هیجانی و تکانشگری در دانش نوجوانان دارای رفتارهای پرخطر انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه شهر آستارا در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۳ بودند که با روش نمونه گیری دردسترس تعداد ۳۰ نفر بعد از غربالگر انتخاب و در دو گروه ۱۵ نفری آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ابزار گردآوری اطلاعات شامل پرسشنامه رفتارهای پرخطر (احمدپور ترکمان، ۱۳۹۰)، پرسشنامه استاندارد مهار هیجانی راجر و نشوور (۱۹۹۸)، پرسشنامه تکانشگری بارات (پاتون و همکاران، ۱۹۹۵). برای گروه آزمایش ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای و به صورت هفته ای یک پروتکل آموزش کنترلی هیجانی (لیاهی و همکاران، ۲۰۱۲) اجرا شد. به منظور تجزیه و تحلیل از آزمون کواریانس یک متغیره (ANCOVA) و چندمتغیره (MANCOVA) استفاده شد. که برای این منظور از نرم افزار آماری SPSS نسخه ۲۲ بهره گرفته شد. نتایج نشان داد که نتایج به دست آمده نشان داد که روش آموزش کنترل هیجانی بر بازداری هیجانی و تکانشگری (و مولفه های آن) در دانش نوجوانان دارای رفتارهای پرخطر تاثیر معناداری دارد. به طوری ارائه این آموزش موجب کاهش بازداری هیجانی (۰۱/۰p<) و تکانشگری (و مولفه های آن) (۰۱/۰p<) در دانش نوجوانان دارای رفتارهای پرخطر در گروه آزمایش شد (۰۱/۰p<). براساس نتایج حاصله، به استفاده از این روش جهت کاهش بازداری هیجانی و تکانشگری در دانش نوجوانان دارای رفتارهای پرخطر از سوی روانشناسان و مشاوران مدارس تاکید می گردد.

کلیدواژه ها:

آموزش کنترل هیجانی ، بازداری هیجانی ، تکانشگری ، رفتارهای پرخطر