اثربخشی زوج درمانی با الگوی گاتمن روی بی رمقی زناشویی و خودتنظیمی عاطفی و خودشناسی انسجامی در زوجین دارای تعارض

هدف از انجام این پژوهش اثربخشی زوج درمانی با الگوی گاتمن روی بی رمقی زناشویی و خودتنظیمی عاطفی و خودشناسی انسجامی در زوجین دارای تعارض بود. روش این پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش را کلیه زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره منطقه ۸ شهر تهران در سال ۱۴۰۲ تشکیل دادند. روش نمونه گیری این پژوهش به صورت در دسترس بود که به شیوه تصادفی ساده ۳۰ نفر انتخاب شدند و ۱۵ نفر را در گروه آزمایش و ۱۵ نفر را در گروه کنترل گمارش شدند. افراد نمونه پرسشنامه های بی رمقی زناشویی (پاینز، ۱۶۹۹)، راهبردهای خودتنظیمی عاطفی مارس و پرسشنامه خودشناسی انسجامی قربانی و همکاران (۲۰۰۸) را تکمیل نمودند. با توجه به ماهیت تحقیق و فاصله ای بودن مقیاس متغیرهای وابسته، از آزمون پارامتری تحلیل کواریانس در محیط نرم افزار SPSS-۲۲ استفاده گردید. نتایج تحلیل واریانس نشان داد که بین میانگین متغیر بیرمقی زناشویی بین گروه کنترل و گروه آزمایش (۲۰۵/۴۴۰ = F و ۰/۰۰ = P) تفاوت معنی دار وجود دارد، همچنین در میانگین متغیر خودتنظیمی عاطفی بین گروه کنترل و گروه آزمایش (۷۰۲/۱۰۸ = F و ۰/۰۰ = P) تفاوت معنی دار وجود دارد و در میانگین متغیر خودشناسی انسجامی بین گروه کنترل و گروه آزمایش (۶۵۸/۰۰۴ = F و ۰/۰۰ = P) تفاوت معنی دار وجود دارد.

کلیدواژه ها:

زوج درمانی با الگوی گاتمن ، بی رمقی زناشویی ، خودتنظیمی عاطفی ، خودشناسی انسجامی ، زوجین دارای تعارض