شاخصه های معماری همساز با اقلیم در بناهای بومی شهرستان تالش

معماری سنتی ایران یکی از بهترین مثال های معماری اقلیمی است که مطلوب ترین راه حل ها را از لحاظ بقاء محیط زیست و آسایش انسان داشته است. معماری سنتی و بومی گیلان با کالبدی زیبا امروزه نیز پاسخگوی مناسبی در جهت خلق فضایی هماهنگ با طبیعت و اقلیم منطقه می باشد و بیشترین تاثیر را از اقلیم و طبیعت پیرامون خود گرفته است، به گونه ای که می توان آن را بهترین الگو برای دستیابی به معماری پایدار منطقه دانست. لذا توجه به ویژگی های غنی معماری بومی گیلان و بازنگری در اصول به کار برده شده جهت دستیابی به راهکارهای مناسب برای طراحی معماری امروز ضروریست به گونه ای که بتوان به اهداف معماری پایدار دست یافت. روش تحقیق کیفی به صورت توصیفی-تحلیلی و ابزار گردآوری کتابخانه ای می باشد. در انجام این پژوهش ابتدا به جمع آوری پیشینه تحقیق درباره معماری همساز با اقلیم تالش پرداخته شد. با توجه به متغیرهای استخراجی از پیشینه تحقیق فرضیه ها نوشته شدند. پایداری و اصول جز جدا نشدنی از معماری و ساخت و ساز بوده و هست و به کارگیری این اصول نه تنها محیط و فضای آسایش مند است بلکه کمک به محیط زیست و بقای بشر بوده و با توجه به آب و هوا و وجود رطوبت و لزوم کوران، ارتفاعات مانع عبور جریان هوا و وجود گیاهان و درختان باعث تبخیر و ایجاد رطوبت مازاد می شود؛ لذا وجود بیش از حد گیاهان و قرارگیری سایت در مناطق پست و دامنه ها میزان این رطوبت را به بیش از حد مطلوب می رساند و همچنین چسبیدگی بدنه ساختمان های همجوار در انبوه سازی پیامد عدم تهویه جداره ها را به دنبال دارد بنابراین الزم است، تا تمهیدات دوری از رطوبت در تمامی فرایند طراحی در نظر گرفته شود.

کلیدواژه ها:

معماری ، گیلان ، تالش ، بومی