رابطه شفقت به خود با تاب آوری در دانش آموزان دختر مقطع دوم متوسطه با نقش میانجی سازگاری اجتماعی

سازگاری اجتماعی در نوجوانان یکی از نشانه سلامت روان است که عواملی ازجمله تاب آوری و شفقت می تواند در ایجاد و تقویت آن موثر باشد. پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطه شفقت به خود با تاب آوری در دانش آموزان دختر مقطع دوم متوسطه با نقش میانجی سازگاری اجتماعی شهر مشهد انجام شد. مطالعه حاضر به صورت توصیفی از نوع همبستگی بود و جامعه آماری آن را کلیه دانش آموزان دختر متوسطه دوم شهر مشهد به تعداد ۴۵۳۹ نفر در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۲ بودند که تعداد ۳۵۱ نفر به عنوان نمونه آماری، از طریق جدول مورگان به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند.ابزار جمع آوری داده ها و اطلاعات در این پژوهش، پرسشنامه مقیاس تاب آوری ساموئلز (۲۰۰۴)، پرسشنامه شفقت به خود نف (۲۰۰۳) و سازگاری اجتماعی کلارک بود و از آزمون های آماری رگرسیون چند متغیره و همبستگی پیرسون و بررسی فرضیه های تحقیق با سطح اطمینان ۰.۰۵=α (آماراستنباطی) از نرم افزار SPSS نسخه ۲۴ استفاده گردید. نتایج حاصله نشان داد که در سطح (۰۵/۰P<) افزایش تاب آوری و خودشفقت ورزی موجب افزایش سازگاری اجتماعی دانش آموزان شد. یعنی هرچه دانش آموزان تاب آوری و خودشفقت ورزی بیشتری داشته باشند، سازگاری اجتماعی شان بیشتر می شود و تمامی این تغییرات با توجه به مقدار احتمال آزمون رگرسیون معنادار بوده است. همچنین نتایج نشان داد که بین شفقت و تاب آوری تحصیلی و سازگاری اجتماعی به عنوان نقش میانجی همبستگی مثبت و معنا داری وجود دارد. نتیجه این پژوهش نشان می دهد که سازگاری اجتماعی می تواند تحت تاثیر شفقت به خود و افزایش میزان تاب آوری قرار داشته باشد

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، خود شفقت ورزی ، سازگاری اجتماعی ، دانش آموزان دختر متوسطه دوم شهر مشهد