پاسخ پروتئین کربونیل به یک دوره تمرین شدید اینتروال در بافت کلیه موشهای مدل دیابتی

مقدمه و هدف: بیماری دیابت و روش های درمان و پیشگیری از آن در دهه های اخیر مورد توجه قرار گرفته است و استفاده از تمرینات ورزشی به شکل منظم توصیه شده اند. لذا هدف از این پژوهش ، بررسی تاثیر پاسخ پروتئین کربونیل به تمرین تناوبی شدید در موشهای مدل دیابتی بود.روش شناسی پژوهش : ۳۳ موش صحرایی نر نژاد ویستار در سن هشت هفته از انستیتو پاستور تهیه شد. موش صحرایی به طور تصادفی به ۳ گروه کنترل سالم ، گروه کنترل القای دیابت ، تمرین تناوبی شدید و گروه القای دیابت تقسیم شدند. القای دیابت با استرپتوزوسین به میزان ۵۵-۶۰ mg/kg تزریق شد. ۷ روز پس از تزریق ، قند خون موشها اندازه گیری شد و موشهایی که قند خون آنها بالاتر از ۳۰۰ میلی گرم در دسی لیتر بود، به عنوان نمونه دیابتی انتخاب شدند. برنامه تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIIT) بر روی تردمیل (۱۰ هفته ، ۶ روز هر هفته با اضافه بار) انجام شد. ۷۲ ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی ، موشها با تزریق داخل صفاقی کتامین (۹۰ میلی گرم بر کیلوگرم) و زایلازین (۱۰ میلی گرم بر کیلوگرم) بیهوش شدند و بافت کلیه بلافاصله استخراج و در نیتروژن منجمد شد. سپس در دمای ۸۰- به یخچال منتقل شد. برای برآورد تفاوت بین گروه ها پس از القای دیابت از آزمون ANOVAیک طرفه استفاده شد. سطح معنی داری ۰۵/۰ p ≥ به عنوان قاعده تصمیم گیری برای ردیا پذیرش فرضیه ها در نظر گرفته شد.. (۰۵/۰ .(P≤یافته ها: بر اساس نتایج آنالیز واریانس یک طرفه ، تفاوت معنی داری بین گروه ها در میزان پروتئین کربونیل وجود داشت . نتایج آزمون تعقیبی توکی نشان داد که بین گروه دیابت و گروه دیابت + تمرین تناوبی شدید تفاوت معناداری وجود دارد (۰۵/۰. (P≤بحث و نتیجه گیری : با توجه به نتایج مطالعه حاضر می توان نتیجه گرفت که تمرینات تناوبی شدید می تواند میزان پروتئین کربونیل را کاهش داده و در تقویت سیستم ایمنی بدن موثر باشد.

کلیدواژه ها:

پروتئین کربونیل ، بافت کلیه ، دیابت ، تمرین تناوبی