شناسایی کارکنان نامرئی و تاثیرات آنها بر سازمان

سازمانهای دولتی ایران، به رغم داشتن نیروی انسانی مازاد، کارآمدی لازم و توانایی تحقق بخشیدن به ماموریت های ذاتی خودرا ندارند. به عبارت دیگر،کارکنان نامرئی به پدیده غالب سازمان های دولتی امروز تبدیل شده است. عوامل بسیار در عدم استفاده موثر از نیروی انسانی در اختیار سازمان دخیل است که از میان آنها میتوان به ترک خدمت مجازی، غفلت از کار، ریاکاری و طفره رفتن از کار اشاره کرد. نتایج نشان می دهد که کارکنان نامرئی و مولفه های آن یعنی: ترک خدمت مجازی، غفلت از کار، ریاکاری و طفره رفتن از کار برتنبلی سازمانی دارای تاثیرمعنی داری می باشند و نقش میانجی گری در نقش کارکنان نامرئی بر بی تفاوتی سازمانی و تنبلی و سکوت سازمانی دارا می باشد. بنابراین مشخص گردید که ایجاد راهکارهایی در مسیر مدیریت این مولفه ها می تواند مسیرکاهش بی تفاوتی سازمانی و تنبلی و سکوت سازمانی را تقویت نماید.

کلیدواژه ها:

کارکنان نامرئی ، سکوت سازمانی ، تنبلی سازمانی