الگوی مدیریت عملکرد در سازمانهای تحقیق و توسعه ایران و چالشهای نوی فراروی آن

مدیریت عملکرد ، امروزه یکی از دغدغه های مداوم مدیران توانمند و علاقمند به بهسازی نیروی انسانی موجود است.در الگوهای سنتی مدیریت این مقوله به مثابه کنترل در وظایف و کارکردهای مدیر نگریسته شده است ولی در تئوریهای جدید بعنوان پاره سیستم اصلی مدیریت منابع انسانی کارکردهای فراتر از اعطاء پاداش داشته و تاکید بر تقویت رفتار، ایجاد ارتباط بین مدیران و کارکنان و بهسازی منابع انسانی در سازمانها از طریق سنجش میزان حصول تغییرات مطلوب پس از یک یا چند دوره مقایسه در شرایط یکسان دارد. مدیریت عملکرد در سازمانهای تحقیق و توسعه بدلیل ماهیت پیچیده آنها، ایجاب می کند تا با آگاهی از چالش های جدید و اهمیت آن در موفقیت اینگونه سازمان ها دامنه کار از شیوه های رایج ارزیابی که صرفا به سنجش بعضی از عوامل انتزاعی می پردازد، فراتر رفته و مدلی موثر مبتنی بر تغییرات مطلوب رفتاری و تقویت این رفتار ونگرش مورد نظر ارائه گردد. این مدل طیف وسیع و نسبتا جامعی از عناصر (که مجموعه آنها رفتار خروجی یک پژوهشگر را به نمایش می گذارد) ارائه داده و می کوشد بجای تکیه بر عوامل ذهنی (که بعضا بر مبنای قضاوت و سابقه فردی صورت می گیرد و از مکان و زمانی به زمان و مکان دیگر نتایج متفاوتی در بر دارد) به عوامل کمی و شاخصهای قابل اندازه گیری روی آورد.