اثر بخشی آموزش مهارتهای زندگی در محیط کار بر خودکارآمدی معلمان

هدف پژوهش حاضر اثربخشی آموزش مهارتهای زندگی در محیط کار بر خودکارآمدی معلمان مقطع ابتدایی شهرستان دیلم بوده است. این پژوهش به روش تحقیق نیمه تجربی و از طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل و آرایش تصادفی در مورد از مودنی ها انجام شد. جامعه آماری شامل کلیه معلمان مقطع ابتدایی شهر دیلم در سال ۱۴۰۳-۱۴۰۳ بود که تعداد ۳۰ نفر به عنوان نمونه آماری با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و بعد از آن به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. هر دو گروه تحت شرایط یکسان با استفاده از پرسشنامه خودکارآمدی شرر (۱۹۸۲) به عنوان پیش آزمون مورد سنجش قرار گرفتند. سپس آزمودنیهای گروه آزمایش در ۱۳ جلسه تحت آموزش گروهی مهارت های زندگی قرار گرفتند؛ اما گروه گواه آموزشی دریافت ننمود. در پایان آموزش نیز از هر دو گروه پس ازمون به عمل آمد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیره و تک متغیره استفاده شد. نتایج نشان داد پس از تعدیل میانگین نمرات پس آزمون بوسیله ی حذف اثر پیش آزمون مداخله آزمایشی در مرحله پس آزمون موجب تاثیر معنی دار F=۳۳/۸۶۱ ، P< ۰/۰۰۱ در نمرات خودکارآمدی شده و ۳۹٫۸ درصد واریانس ایجاد شده در نمرات توسط مداخله انجام شده قابل تبیین است. یافته ها نشان داد که در خودکارآمدی بین میانگینهای گروه آزمایشی و کنترل تفاوت معنی دار وجود دارد. این نشان دهنده تاثیر مثبت مداخله آزمایشی بر خودکارآمدی بوده است.

کلیدواژه ها:

آموزش ، مهارت های زندگی ، محی ط کار ، خودکارآمدی ، معلمان