اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر ترس از ارزیابی منفی و احساس شرم و گناه در نوجوانان دارای سابقه خودآسیب رسانی

هدف پژوهش حاضر اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر ترس از ارزیابی منفی و احساس شرم و گناه در نوجوانان دارای سابقه خودآسیب رسانی بود. جامعه آماری این پژوهش را نوجوانان با سابقه حداقل یک بار رفتار خودآسیب رسان غیر خودکشی در سال ۱۴۰۲ تشکیل دادند. تعداد ۳۰ نفر از نوجوانان به روش نمونه گیری در دسترس به دو گروه آزمایش(۱۵ نفر) و کنترل(۱۵ نفر) قرار داده شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه های خودآسیبی عمدی(گراتز،۲۰۰۱)، ترس از ارزیابی منفی(لری،۱۹۸۳) و مقیاس عاطفه خودآگاه(تانگنی و همکاران،۱۹۹۲) بود. گروه آزمایش طی ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای، تحت آموزش درمان شناختی رفتاری قرار گرفتند و گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند. داده های پژوهش با استفاده از آزمون تحلیل کواریانس چند متغیره(مانکوا) با استفاده از نرم افزار آماری SPSS۲۶ تحلیل شد. نتایج نشان داد که درمان شناختی رفتاری بر ترس از ارزیابی منفی و احساس شرم و گناه در نوجوانان دارای سابقه خودآسیب رسانی اثربخش است (۰/۰۵>p). بنابراین درمان شناختی رفتاری شیوه موثری جهت بهبود وضعیت سلامت روان در نوجوانان دختر دارای سابقه خودآسیب رسانی، اجرای مداخله درمانی شناختی رفتاری پیشنهاد می گردد.

کلیدواژه ها:

درمان شناختی رفتاری ، ترس از ارزیابی منفی ، احساس شرم و گناه ، خودآسیب رسانی