نابرابری سلامت گروه های آسیب پذیر جامعه و تاثیر سیاست های دولت بر کاهش آن

در مقاله حاضر نابرابری سلامت در بین گروههای آسیبپذیر جامعه و همچنین سیاستهایی که به منظور کاهش این نابرابری از سوی دولت اتخاذ میشود مورد بررسی قرار گرفته است. این پژوهش به دنبال پاسخگویی به این سوال است که سیاستهای پوشش همگانی سلامت در شکل دهی به تخصیص منابع به ویژه به گروه های آسیب پذیر مانند زنان، کودکان و اقشار محروم تا چه اندازه بر اجرای سیاست عدالت سلامت استوار بودهاند؟ فرضیه تحیقی بر این گزاره استوار است که عوامل جامعهشناختی و سیاسی تخصیص منابع برای تحول سلامت در ایران بیشتر مبتنی بر نابرابری های موجود در مراقبت های بهداشتی و مطالبه عدالت اجتماعی در این زمینه بوده است. یافتهها حاکی از این واقعیت است که توجه به گروههای آسیبپذیر از همان آغاز در دستور کار سیاستهای کلان جمهوری اسلامی در حوزه سلامت و درمان بوده و همواره باعث شده است که تصمیمگیران منابعی برای رفع این نابرابری ها اختصاص دهند و تمرکز خود را بیشتر بر این جمعیتهای آسیبپذیر جامعه قرار دهند. نتیجه تحقیق نشان میدهد که علیرغم کاهش نابرابریها، همچنان حوزه سلامت به پایهریزی و گسترش محورهای اساسی جهت استقرار عدالت اجتماعی در زمینه سلامت نیازمند میباشد که از آن جمله بیمه سلامت همگانی و چرخش از پوشش بیمهای کارفرمامحور به پوشش بیمهای دولت محور؛ مراقبت های سلامت فرامکان از جمله پزشکی از راه دور و سلامت دیجیتال و در پایان تغییر پارادایم از حجم ارائه خدمات سلامت به ارزش ارائه خدمات سلامت میباشد. این مقاله به روش کیفی از نوع توصیفی-تحلیلی است و دادهها از طریق فیش برداری از منابع کتابخانهای و تحلیل اسناد جمعآوری شده است

کلیدواژه ها:

عدالت اجتماعی ، برابری ، حقوق بشر ، بیمه دولت محور ، سلامت همراه