رابطه بین احساس قدردانی ، تاب آوری روانشناختی و خودشکوفایی با ناتوانی تحصیلی در بین دانش آموزان مقطع متوسطه (اول) شهر دزفول

هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه بین احساس قدردانی ، تاب آوری روانشناختی و خودشکوفایی با ناتوانی تحصیلی در بین دانش آموزان مقطع متوسطه (اول ) شهر دزفول بود. روش پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان مقطع متوسطه (اول ) شهر دزفول در سال ۱۴۰۲-۱۴۰۳ می باشند. که نمونه ای به تعداد ۳۴۱ نفر از دانش آموزان با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای مرحله ای انتخاب شد. جهت گردآوری داده های پژوهش از پرسشنامه قدردانی سواری (۱۳۹۶)، پرسشنامه تاب آوری کانر و دیویدسن (۲۰۰۳)، خودشکوفایی گنجه ای(۱۳۸۶) و پرسشنامه ناتوانی تحصیلی جونز و رودولت (۲۰۰۳) استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه صورت گرفت . نتایج حاصل از تحلیل رگرسیون نشان داد که سه متغیر پیش بین (قدردانی ، تاب آوری روانشناختی و خودشکوفایی ) به صورت مکرر همزمان مدل معناداری جهت تبیین ناتوانی تحصیلی دانش آموزان شکل دادند. این سه متغیر شامل بر روی هم ۳/۵۱ درصد واریانس ناتوانی تحصیلی دانش آموزان را تبیین می کردند.

کلیدواژه ها:

قدردانی ، خودشکوفایی ، تاب آوری ، ناتوانی تحصیلی