بازآفرینی شهری پایدار شهر آستانه اشرفیه معیار در شمال ایران

با آغاز قرن بیست نیکم ، سیاست های مختلفی به منظور مدیریت پیچیدگی ها و عدم قطعیت دستگاههای شهری، به ویژه در مقیاس کلانشهری اتخاذ گردیده که »بازآفرینی شهری« به عنوان سیاست معطوف به بافته ای مرکزی - میانی و پهنه های ناکارآمد و فرسوده شهری، اهمیت انکارناپذیری در برنامه ریزی و مطالعات شهری یافته است . بازآفرینی شهری به عنوان رویکردی جامع در خصوص احیاء مراکز تاریخی ، علی رغم حفظ ویژگی های اصلی فضایی به دنبال ارتقا کلیه کیفیت های مکان تاریخی بوده و سعی در نقش انگیزی محرکهای توسعه در فرایند بازآفرینی تاریخی دارد. بازآفرینی بافت فرسوده شهری، ازجمله مسائل قابل توجه در برنامه ریزی و مدیریت شهری است . در سالهای اخیر باتوجه به تحولات سریع علمی و فنی و به تبع آن دگرگونی در ساختار کالبدی، اقتصادی و اجتماعی شهرها و همچنین مطرحشدن نظریه توسعه پایدار شهری، اهمیت بازآفرینی بافته ای فرسوده و ناکارآمد بیش ازپیش موردتوجه قرار گرفته است . بافت های تاریخی نه تنها به واسطه وجود بناها و فضاهای ارزشمند تاریخی ، بلکه ازآنجاکه روایت واقع از زندگی و فعالیت انسانهایی است که در طول دوران بلندی در آن زیسته می کردهاند، واجد منابع غنی فرهنگی و اجتماعی هستند و اهمیت بسزایی دارند. لزوم توجه به بازآفرینی و حفاظت از بافت های تاریخی با رویکردی همه جانبه و با درنظرگرفتن ابعاد کالبدی، حقوقی ، محیطی ، اقتصادی و اجتماعی از اهداف پژوهش حاضر است . این پژوهش ازلحاظ هدف کاربردی و با رویکرد کیفی و با استفاده از روش تحلیل محتوا مورد بررسی قرار گرفته و برای جمع آوری اطلاعات و دادههای موردنیاز، از بررسی های اسنادی و مطالعات میدانی استفادهشده است . پژوهش حاضر باهدف بررسی و معرفی موثرترین پروژههای محرک توسعه طرح در شهر آستانه اشرفیه بوده است .

کلیدواژه ها:

بازآفرینی شهری ، مطالعات شهری ، کالبدی ، بافت فرسوده ، آستانه اشرفیه