امنیت غذائی و تاب آوری جوامع

یکی از مهمترین اهداف جوامع مختلف به خصوص کشورهای توسعه نیافته و در حال توسعه دستیابی به توسعه ی پایدار و نیل به امنیت غذایی می باشد .امروزه نیل به امنیت غذایی و مقابله با فقر و گرسنگی در سرلوحه سیاست های کشاورزی کشورهای مختلف جهان قرار گرفته است . در دو برنامه مهم جهانی ، اهداف هزاره سوم (MDG) و اهداف توسعه پایدار((SDG ، یکی از مهمترین اهداف توسعه ی پایدار ریشه کن کردن و یا کاهش فقر و گرسنگی جهانی می باشد. از این رو برنامه های متعدد میان مدت و کوتاه مدت در جوامع مختلف در راستای تحقق اهداف کلان فوق تبیین گردیده اند.توسعه پایدار در ایران پس از اجلاس جهانی زمین در سال ۱۹۹۲ وارد عرصه جدیدی گردید. تامین امنیت غذایی ، وضعیت مصرف و سلامت تغذیه خانوارهای ایرانی از مهم ترین عواملی است که ضرورت توسعه پایدار را در کشاورزی ایران نمایان می سازد. از سوی دیگر بحرانهای غیر قابل پیش بینی در زمینه های سیاسی ، اقتصادی و محیط زیستی از عوامل مهم نا امنی غذایی در کشورهای در حال توسعه محسوب می گردند. ایران به عنوان کشوری در حال توسعه همواره در مواجه با شوکهای مختلفی همچون تغییرات اقلیمی ، خشکسالی ، تحریم های سیاسی و اقتصادی ، بوده و می باشد. چالش ها و معضلات مذکور در طول سالهای اخیر بر بخش های مختلف اقتصادی به ویژه بخش کشاورزی و صنعت اثرگذار بوده است . کاهش بهرهوری تولیدات بخش کشاورزی همزمان با کاهش منابع آبی زیر زمینی کشور، تهدیدی جدی برای وضعیت امنیت غذایی کل جامعه باید تلقی گردد. افزایش حجم واردات و قیمت اقلام مختلف مواد غذائی در طول سالهای اخیر گواهی بر این ادعاست . آثار چند جانبه شرایط حاصل از این تهدیدات بشدت بر تاب آوری اقشار مختلف جامعه در مقابل ناامنی غذائی تاثیر گذار و نمایان است . تابآوری به منزله ی ظرفیت جذب، ظرفیت تطبیق و ظرفیت انتقال یک فرد، خانوار و یا یک گروه اجتماعی در مواجه با شوک های مختلف از جمله ناامنی غذایی تلقی می گرد. تابآوری برای بسیاری از دولت ها و موسسات بین المللی یک رویکرد جدید تلقی می شود. سازمان توسعه و همکاری های اقتصادی ((OECD تاکنون اسناد و پیشنهادهای متعددی را در جهت افزایش تابآوری در ارتباط با توسعه ی اقتصادی و مدیریت بحران منتشر نموده است .