بررسی اثربخشی آموزش حل مساله اجتماعی بر کاهش اختلالات رفتاری دانش آموزان دبیرستانی شهر اصفهان

هدف از این پایان نامه بررسی اثر بخشی آموزش حل مسئله اجتما عی بر اختلالات رفتاری دانش آموزان دبیرستانی است. روش پژوهش ،نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون پس آزمون با دو گروه کنترل و آزمایش میباشد. در این پژوهش جامعه آماری، کلیه ی دانش آموزان دختر دبیرستان های شهر اصفهان در سال ۱۴۰۱ بوده است.. نمونه گیری به شیوه هدفمند انجام یافته و ۶۰ نفر به طور تصادفی در دو گروه ۳۰ نفری کنترل و آزمایش ،گروه بندی شده است. ابزار گردآوری داده های پژوهش، پرسشنامه ی اختلالات رفتاری وودورث (۱۹۱۹) بود که برنامه آموزشی حل مسئله اجتماعی دی زوریلا و نزو (۱۹۸۲) به عنوان مداخله اجرا شده است. دادها با کمک نرم افزار Spss -۲۴ نتایج آزمون فرضیه ها مبتنی بر تحلیل کواریانس یک متغیری نشان داد که آموزش حل مسئله اجتما عی باعث کاهش اختلالات رفتاری در دانش آموزان شده است (سطح معناداری: ۰۰۱ / ۰ )

کلیدواژه ها:

حل مساله اجتماعی ، اختلالات رفتاری