ارزشگذاری محیط زیست و توسعه اقتصادی پایدار

در سال های اخیر، رشد سریع فعالیت های اقتصادی، موجب بالارفتن روند بهره برداری از منابع طبیعی و درنتیجه ایجاد بحران های محیط زیستی متعددی شده است.افزایش نگرانی های محیط زیستی، بسیاری از کشورهای توسعه یافته را بر آن داشت، تا سرمایه های طبیعی را در محاسبات اقتصادی و اجرای برنامه های توسعه پایدار به کار گیرند. برای دستیابی به این منظور، روش های متعددی، برای ارزشگذاری محیط زیست مطرح شدند. این مقاله با عنایت به ضرورت توجه به نقش محیط زیست، در پایداری نظام های اقتصادی، سعی نموده است، تا با مطالعه ادبیات موضوع، به بررسی ویژگی های اقتصاد کلاسیک ومشکلات آن در محاسبه ارزش های واقعی محیطزیست، در فعالیت های اقتصادی بپردازد و از طرفی چند روش متداول برای منظور نمودن ارزش سرمایه های طبیعی در محاسبات اقتصادی و همچنین ویژگی های این روش ها را بررسی نماید. نتایج مطالعات نشان می دهد، عواملی نظیر کوتاهی بازار، در محاسبه ارزش های غیر کالایی، ا رادی بودن تبادلات در اقتصاد کلاسیک و همچنین فقدان حق مالکیت محیط زیست، نقش موثری در نادیده گرفتن ارزش های محیط زیست دارند. از طرفی نتایج حاصل از بررسی روش های ارزشگذاری نشان می دهد، روش ارزشگذاری مشروط مبنی بر اینکه صحیح و به طور دقیق انجام شود، بسیار مورد توجه قرار دارد و امروزه به عنوان روشی مناسب برای ارزیابی اثرات توسعه به کار می رود.