رابطه ی سبک های دل بستگی و خودپنداره با رفتارهای پرخطر با توجه به نقش تعدیل کننده ی ذهن خوانی در دانش آموزان

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه ی سبک های دل بستگی و خودپنداره با رفتارهای پرخطر با توجه به نقش تعدیل کننده ی ذهن خوانی در دانش آموزان بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و با استفاده از روش آماری مدل یابی معادلات ساختاری انجام شد و جامعه آماری تحقیق حاضر شامل دانش آموزان شهر رشت در سال ۱۴۰۲-۱۴۰۱ بودند. به منظور اجرای این طرح پژوهشی از جامعه حاضر ۱۸۰ نفر با روش نمونه گیری در دسترس از دانش آموزان شهر رشت انتخاب شدند و به پرسشنامه های بزهکاری آیتی (۱۳۹۹)، آزمون ذهن خوانی از طریق چشم بارون-کوهن و همکاران (۲۰۰۱)، پرسشنامه دل بستگی بزرگ سالان کولینز و رید (۱۹۹۶) و آزمون خود پنداره راجرز (۱۹۹۴) پاسخ دادند. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از روش معادلات ساختاری انجام شد. نتایج تحلیل داده ها نشان داد که بین سبک های دلبستگی (نزدیکی، وابستگی و اضطرابی) با بزهکاری روابط چندگانه وجود دارد، به این صورت تایید شد که از بین سبکهای دلبستگی فقط دلبستگی مبتنی بر نزدیکی و وابستگی قادر به پیش بینی بزهکاری هستند (۰۱/۰>P). از بین سبکهای دلبستگی فقط دلبستگی مبتنی بر نزدیکی و دلبستگی اضطراب قادر به پیش بینی خودهای ممکن هستند و ذهن خوانی قادر به تعدیل رابطه بین خودهای ممکن با بزهکاری است (۰۱/۰>P). بین خودهای ممکن با بزهکاری رابطه وجود دارد (۰۱/۰>P). به نظر می رسد تقویت سبک های دل بستگی و خودپنداره موجب می شود فرد برای اهداف بلند مدت خود برنامه ریزی کند، این طرح ریزی موجب افزایش تفکر امیدوارانه، داشتن منابع مقابله ای کافی و کارآمد برای تفکر هدفمند و آشنایی با مسیرهای لازم برای رسیدن به اهداف، می شود که درنهایت موجب می شود که فرد رفتارهای پرخطر را تجربه نکند.

کلیدواژه ها:

سبک های دل بستگی ، خودپنداره ، رفتارهای پرخطر ، ذهن خوانی.