اثربخشی آموزش درمان شناختی رفتاری بر افکار ارجاعی و کنترل عواطف در نوجوانان دارای اختلال اضطراب فراگیر

اصلی ترین ملاک اختلال اضطراب فراگیر عامل نگرانی می باشد، لذا با استفاده از درمان شناختی و محتوای شناختی جلسات درمانی و رفتاری و تغییر ادراکی بیماران سبک پردازش آنها تغیر می کند. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی اثر بخشی آموزش درمانی شناختی رفتاری بر افکار ارجاعی و کنترل عواطف در نوجوانان دارای اختلاف اضطراب فراگیر بود. این پژوهش به شیوه ی نیمه ازمایشی و با طرح پیش آزمون و پس ازمون اجرا شد. جامعه آماری پژوهش حاضر، شامل ۱۵۰ نوجوان دختر دارای اختلال اضطراب فراگیر مراجعه کننده به ۵ کلینیک مشاوره و روانشناختی در سال ۱۴۰۲ در شهر تبریز بودند که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس ۴۰ نوجوان به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی جایگزین در دو گروه آزمایش ۲۰ نفر و کنترل ۲۰ نفر گمارده شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه پرسشنامه افکار ارجاعی اهرینگ و همکاران ۲۰۱۱، پرسشنامه کنترل عاطفی ACS ویلامز، چاملس و اهرنز ۱۹۹۷ پرسشنامه اختلال اضطراب فراگیر GADQ اسپیتزر و همکاران ۲۰۰۶ بود. برای تحلیل داده ها از آزمون اماری تحلیل کوواریانس چند متغیری MANCOVA استفاده شده است. یافته ها نشان داد که آموزش درمان شناختی رفتاری در افزایش استفاده از راهبرد مثبت کنترل عواطف و کاهش افکار ارجاعی در نوجوانان دختر دارای اختلال اضطراب فراگیر در شهر تبریز موثر بوده است. بنابراین پیشنهاد می شود درمان شناختی رفتاری برای افزایش توانایی افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر در مواجهه به چالش ها موقعیت های دشوار زندگی استفاده شود.

کلیدواژه ها:

درمان شناختی رفتاری ، افکار ارجاعی ، کنترل عواطف ، اختلال اضطراب فراگیر ، نوجوانان