تحلیل فضایی شاخص‎های رشد هوشمند شهری (مطالعه‎ی موردی: مناطق شهر اصفهان)

هدف این مقاله بررسی و تحلیل فضایی شاخص‎های رشد هوشمند شهری و عوامل موثر بر آن از طریق ۷۵ شاخص مختلف (اجتماعی اقتصادی، کالبدی و کاربری اراضی، زیست‎محیطی و دسترسی و ارتباطات) است. روش پژوهش تحلیلی و همبستگی است. برای تجزیه‎وتحلیل داده‎ها از مدل‎های کمی برنامه‎ریزی، ازجمله تصمیم‎گیری‎های چندمعیاره‎ی تاپسیس، آنتروپی، ضریب پراکندگی، تحلیل خوشه‎ای و تحلیل رگرسیون استفاده شده است. بر اساس بررسی‎های صورت‎گرفته از بین ۱۴ منطقه‎ی شهرداری اصفهان، منطقه‎ی ۸ در شاخص اجتماعی اقتصادی، منطقه‎ی ۵ در شاخص کالبدی و کاربری اراضی، منطقه‎ی ۲ در شاخص زیست‎محیطی و منطقه‎ی ۳ در شاخص دسترسی و ارتباطات، رتبه‎ی اول را به‎خود اختصاص داده‎اند. در شاخص تلفیقی رشد هوشمند شهری، منطقه‎ی ۵ شهرداری بهترین حالت و منطقه‎ی ۱۴ بدترین وضعیت را داشته است. استفاده از ضریب پراکندگی نشان می‎دهد در بین شاخص‎های مختلف، بیشترین میزان نابرابری در شاخص‎های کاربری اراضی و کالبدی و کمترین میزان نابرابری در شاخص‎های اجتماعی اقتصادی بوده است. برابر آزمون آماری انجام‎گرفته بین شاخص‎های کالبدی و کاربری اراضی با شاخص‎های تلفیقی رشد هوشمند، همبستگی معنادار وجود دارد. نتایج حاصل از تحلیل "رگرسیون توام" نشان می‎دهد از بین شاخص‎های چهارگانه، شاخص‎های کاربری اراضی و (دسترسی و ارتباطات) بیشترین سطح معناداری در تبیین و پیش‎بینی رشد هوشمند شهری را دارند.

کلیدواژه ها:

تاپسیس ، رتبه‎بندی ، رشد هوشمند ، شهر اصفهان. ، مناطق شهری