تأثیر پلیآمینهای پوترسین و اسپرمیدین بر کیفیت پس از برداشت میوه توتفرنگی رقم سلوا

میوه توتفرنگی به دلیل برخورداری از بافتی نرم و متابولیسم بالا از عمر پس از برداشت کوتاهی برخوردار است. در این تحقیق، تأثیر فروبری در غلظتهای 1 و 2 میلیمولار پلیآمینهای پوترسین و اسپرمیدین بر عمر پس از برداشت میوه توت فرنگی رقم سلوا مورد بررسی قرار گرفت. طی مدت زمان نگهداری در دمای 5 درجه سانتیگراد، روند تغییرات کیفی میوه شامل سفتی بافت، درصد کاهش وزن، رنگ ظاهری میوه، غلظت ویتامین ث، آنتوسیانین گوشت، اسیدیته قابل تیتراسیون، مواد جامد محلول و پهاش عصاره به فواصل زمانی هر دو روز یکبار مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که تیمار با پلیآمینها سبب تأخیر در زوال میوه و افزایش عمر انباری آن به مدت 2 تا 3 روز گردید. پوترسین، تغییرات رنگ ظاهری و میزان از دست دهی آب میوه را کاهش داد و از نرم شدگی بافت جلوگیری کرد. همچنین بیشترین محتوی آنتوسیانین و ویتامین ث به ترتیب در میوه های تیمار شده با پوترسین و اسپرمیدین مشاهده شد. در طول دوره نگهداری میوه، اسیدیته قابل تیتراسیون میوههای شاهد روند کاهشی و میزان پ هاش و مواد جامد محلول روند افزایشی نشان داد.

کلیدواژه ها:

توت فرنگی ، پس از برداشت ، کیفیت ، پلی آمینها