ارزیابی موقعیت مکانی پایگاههای امدادرسان شبکه جاد های براساس میزان زمان پاسخ گویی (مطالعه موردی شبکه راههای استان تهران)

تصادفات جاده ای همواره خسارات مالی و جانی فراوانی به جامعه وارد م یسازند. برنامه مدیریت حوادث جاده ای برای کنترل، رسیدگی و کاهش آثار این تصادفات تدوین گردیده است. در این برنامه هدف رسیدگی به موقع و کارا به حوادث رخ داده در کمترین زمان ممکن م یباشد. در برنامه مدیریت حوادث نیروهای مختلفی از جمله نیروهای امداد رسان درگیر م یباشند. وظیفه نیروهای امداد رسان رسیدگی به موقع به صحنه حادثه و انجام اقدامات اولیه لازم برای زنده نگه داشتن یا کاهش آثار صدمات وارده به مجروحین می باشد. مهمترین عامل در سیستم امدادرسان، زمان رسیدگی به بالین مجروحین در صحنه تصادف می باشد. از فاکتورهای اصلی کاهش زمان رسیدگی به مجروحین، موقعیت پایگا ههای اورژانس م یباشد. هر چقدر پایگاه های اورژانس به محل وقوع تصادفات نزدیکتر باشد با اطلاع رسانی به موقع به پایگاه،نیروهای امدادرسان سریعتر و زودتر در صحنه حاضر خواهند بود. در برخی از کشورها مانند ایران میزان آمار تصادفات بسیار بالا بوده و برای مدیریت حوادث جاد های با محدودیتهای مالیمواجه می باشند. در این راستا، در این مقاله سعی شده است با توجه به توزیع نقاط تصادفات در طول شبکه راههای کشور به ارائه مدلی برای مکانیابی پایگا ههای اورژانس با هدف امدادرسانی به بیشترین تعداد مجروحین با لحاظ محدودیت بودجه ای پرداخته شود. مدل پیشنهادی بر روی بخشی از شبک ه جاده ای ایران (شبکه راههای برون شهری استان تهران) پیاده شده و نتایج آن ارائه گردیده است.

کلیدواژه ها:

تصادفات جادهای ، مدیریت حوادث جادهای ، مدل مکانیابی پایگاههای اورژانس ، شبکه جادهای