ترویج استفاده از دوچرخه در حم لونقل همگانی با تمرکز بر ماهیت غیرخطی عوامل محیطی (مطالعه موردی: تجربه دوچرخه اشتراکی در متروی نیانجینگ چین)

بهره گیری از رویکرد دوچرخه اشتراکی در حمل ونقل همگانی ریلی انعطاف پذیری ویژه ای به صنعت مترو داده و امکاناتصال پذیری سیستم های حمل ونقل عمومی را در شهرها بهبود می بخشد. گرچه مقوله دوچرخه اشتراکی در پژوهش هایزیادی موردتوجه قرارگرفته، اما رابطه میان محیط استفاده از دوچرخه اشتراکی و یکپارچگی رویکرد اشتراک دوچرخهدر مترو به معنای اشتراک دوچرخه در مبادی و مقاصد مترو همچنان خلا تحقیقات انجام شده محسوب می شود. در اینتحقیق با بهره گیری مجموعه داده های یکماهه از سوابق سفرهای صورت گرفته در متروی تهران و ترکیب آن با رویکرددوچرخه اشتراکی به مطالعه دقیق تر همبستگی میان محیط استفاده از دوچرخه اشتراکی در محیط های حمل ونقلیکپارچه پرداخته می شود.این پژوهش مدل ترکیبی تعمیم یافته از همبستگی زمانی به دست آمده از مشاهدات مکرر در طول زمان سفر با قطار وفضای محیطی وابسته به عامل نزدیکی یا دوری جغرافیایی به ایستگاه های مترو مدنظر محققان قرارگرفته است. نتایجاین مطالعه نشان میدهد که متغیرهای مرتبط اثرات غیرخطی قابل ملاحظه ای را بر یکپارچگی در حمل ونقل دوچرخهاشتراکی و مترو ایجاد می کنند .به عنوان نمونه تراکم جمعیت در نواحی جغرافیایی می تواند استفاده یکپارچه در فواصل زمانی معین را افزایش دهد ودرنتیجه به کاهش استفاده یکپارچه از رویکرد دوچرخه – مترو شود. همچنین لحاظ نمودن نسبت کاربری های تجاری وفضای سبز در بخش های منتهی به ایستگاه ها مترو متناسب بوده و لذا توازن مرتبط می تواند سودمندی مداخلات مرتبطبا کاربری اراضی شهری را به حداکثر ممکن افزایش دهد. یافته های تحقیق می تواند در سیاستگذاری توسعه محیط موثربوده و زمینه مناسبی را برای یکپارچه سازی سیستم های دوچرخه اشتراکی و مترو در سفرهای شهری فراهم نماید.

کلیدواژه ها:

مترو ، دوچرخه اشتراکی ، عوامل محیطی ، ماهیت غیرخط