نقش بافت تاریخی در ارتقاء گردشگری با رویکرد توسعه پایدارو تاثیر تغییر کاربری زمین های اطراف

بررسی گردشگری با توجه به انگیزه های مختلف آن نیاز به مطالعات دقیق دارد؛ زیرا نتایجی که از این مطالعات به دست میآید در برنامه ریزی درحوزه گردشگری بسیار موثر است و موجب شناخت بیشتر منابع گردشگری برای دست یابی به توسعهپایدارمی شود. شهر آران و بیدگل به عنوان یکی از اصلی ترین مراکز گردشگری ایران هر ساله میزبان تعداد زیادی از گردشگرانداخلی و خارجی است. هدف اصلی این پژوهش نقش بافت تاریخی در ارتقاء گردشگری با رویکرد توسعه پایدار شهرهای آران وبیدگل و تغییر کاربری زمین های اطراف می باشد که جهت نیل به این هدف؛ میزان گردشگری تاریخی و پایداری سطحگردشگری در این شهر مبتنی بر مولفه های اثرگذار بر میزان گردشگری تاریخی توسط ۳۸۳ نفر از شهروندان و گردشگران درهریک از نمونه های منتخب مورد تحلیل و بررسی قرار می گیرند.نتایج نشان می دهد که بصورت کلی پتانسیل ها و ظرفیتهای گردشگری، ابعاد اقتصادی، ابعاد و مشخصه های تاریخی، ابعاد کالبدی، ابعاد اجتماعی و ابعاد ادراکی- معنایی مهمترینابعاد اثرگذار بر توسعه گردشگری تاریخی پایدار در شهر آران و بیدگل هستند و در این بین بعد اجتماعی و کالبدی مهمترینمعیار اثرگذار بر توسعه گردشگری پایدار بوده است.همچنین در این شهر سطح زیرساخت های موجود در زمینه گردشگری درشهر و کابری زمین های اطراف میانگین رتبه پایینی را به خود اختصاص داده است که این امر ضرورت توجه به پتانسیل هایگردشگری این شهر و استفاده از فرصت های آن را نشان می دهد.

کلیدواژه ها:

گردشگری تاریخی ، گردشگری پایدار ، شهرهای آران و بیدگل ، توسعه پایدار ، کاربری زمین ، برنامه ریزی