تاثیر شدت چرای دام بر پوشش گیاهی و شاخص های تنوع (مطالعه موردی: مراتع نیمه استپی استان چهارمحال و بختیاری)

با شناخت ، اندازه گیری و پایش تنوع گونه ای، حفاظت همه جانبه از اکوسیستم های مرتعی که مستلزم مدیریت بر مبنای حفظ و نگهداری از تنوع گونه ای موجود در آنهاست ، محقق می شود. در این راستا ضروری است از فشارهای محیطی مخرب بر اکوسیستم که موجب تخریب زیستگاهها، بیومها و در نتیجه کاهش تنوع گونه ای می شود آگاهی داشت . چرای مفرط دام یکی از فشارهای مخرب بر عرصه مراتع است که کاهش تنوع و از بین رفتن عناصر گیاهی را به دنبال دارد. برای بررسی اثر چرای دام بر درصد پوشش گیاهی ، لاشبرگ و شاخص های تنوع (تنوع، یکنواختی ، غنای گونه ای)، مراتع نیمه استپی منطقه کرسنک شهرستان بن واقع در استان چهارمحال و بختیاری انتخاب گردید. در منطقه مورد مطالعه ، ۸ سایت (۴ سایت چرای شدید و ۴ سایت چرای سبک ) برای ارزیابی شاخص های پوشش گیاهی ، تنوع ، غنا و یکنواخت ی درنظر گرفته شد. نمونه برداری در هر سایت در قالب روش سیستماتیک -تصادفی بود. در هر سایت به شکل تصادفی تعداد ۱۰ پلات ۴ مترمربعی مستقر گردید. و درصد پوشش گونه های مختلف و لاشبرگ در هر یک از پلاتها اندازه گیری گردید. در نهایت شاخص های تنوع با استفاده از نرم افزار Past انجام شد. نتایج در مراتع منطقه مورد مطالعه نشان داد که با افزایش شدت چرا میزان درصد پوشش گیاهی و لاشبرگ به صورت معنی داری کاهش یافته است . از طرفی ، تفاوت معنی داری درشاخص های تنوع، غنا و یکنواختی بین مناطق مورد مطالعه دیده نشد. اما نتایج حاکی بود که شاخص غنای گونه ای (مارگالف ) در چرای سبک بیشتر است و شاخص یکنواختی در چرای سنگین افزایش پیدا کرده است . در مجموع شاخص تنوع (شانون) در چرای سبک بیشتر بود.

کلیدواژه ها:

چرا ، تنوع گونه ای ، شاخص شانون ، یکنواختی ، غنا