تجلی خاستگاه باغ ایرانی در اندیشه های ایران باستان

باغها علاوه بر مکانی برای تفریح و رسیدن به آرامش ، مفهومی برآمده از فرهنگ و تاریخ یک سرزمین است . باغهای ایرانی انعکاسدهنده جهان بینی و اعتقادات ایرانیان در هندسه ای متناسب در بستر زمان بودهاند. باغها در دوره باستان و اسلامی تصویر زمینی بهشت فرازمینی و تجلی گاه باورهای یک ملت است تا ازین دریچه پاسخگوی نیازهای مردم باشد . این موضوع که چگونه و چرا در دورهای خاص تداوم اندیشه ها در باغ ایرانی دچارگسست شده جای تامل دارد. پژوهش حاضر با هدف تجلی و تداوم اندیشه ها در تجسم باغ ایرانی از دوره ایران باستان تا امروز پدید آمده است . این مقاله با بکارگیری روشهای توصیفی تحلیلی و پژوهش در متن و با تکیه به منابع کتابخانه ای پس از توصیف و چگونگی تداوم اندیشه ها در پی یافتن حلقه مفقوده (نبودمعنا) در باغ امروز است . در عصرکنونی لزوم حضور مفاهیم حرکت ، معیشت ، هدفمندی و رسیدن به مرکزیت الهی در طراحی باغ به عنوان امری مهم که در پایان به ضرورت آن اشاره شده است . مفاهیم بنیادین طراحی باغ در قالب نمودارهایی به طراحان امروزی یادآوری شده تا بتواند جدایی انسان را به آشتی دوباره با باغ ایرانی بدل نماید. این نمودارها برگرفته از باغسازی دورههای گذشته و نمونه موفق بازسازی باغ دوره معاصر است که الگویی حیاتی برای پاسخگویی به نیازهای انسان امروز به شمار می رود.

کلیدواژه ها:

باغ ایرانی ، تداوم ، معنا ، ساختار ، یاغ امروز