میراث مدرنیسم اولیه در معماری مسکونی شهر تهران

در سالهای اخیر، در کنار تغییرات سریع و نامنظم در جامعه ایرانی، معماران شروع به ترک سبکهای گذشته نموده و به سمت سبکی ازمعماری که ریشه در سبکهای کلاسیک نداشته و صرفا عملکردگرا بود، گرایش پیدا کردند پس از گسترش روابط ایران با کشورهای غربیدر طول قرن بیستم، گرایش به سمت معماری مدرن به ایران راه یافت. در نتیجه، از آغاز قرن بیستم، در کنار دگرگونیهای تدریجیسیاسی، اقتصادی، فرهنگی و جمعیتی که در جامعه ایرانی رخ داد، برخی از اموال اصلی و ویژگی های معماری ایرانی شروع به تغییریافتن نمود. هدف این مطالعه مشخص کردن تاثیرات و نتایج ویژگیهای ساختمان های مسکونی مدرن از جهت مسائل طراحی فرعیمانند، پلان آزاد، نمای خارجی با طراحی آزاد و غیره و نیز مسائل کاربردی مانند تفکیک اتاق های خواب برای اعضای خانواده و یا یکیکردن حمام و دستشویی با هم و غیره است که در چارچوب ساختمانهای مسکونی معاصر تهران بکار گرفته می شوند. این تحقیق براساس سه دوره از ساختمان های مسکونی معاصر در تهران انجام شده است که برای تحلیل و بررسی انتخاب شده اند. مسکن های دورهاول در طول سالهای ۱۹۲۵ تا ۱۹۴۱ ساخته شده اند، مسکن های دوره دوم در طول سالهای ۱۹۴۱ تا ۱۹۷۹ و مسکن های دوره سومبعد از سال ۱۹۷۹ بنا شده اند. پانزده مسکن از هر دوره انتخاب شد. بر طبق نتایج بدست آمده چندین ویژگی ساختمانی تهران عبارتبودند از، داشتن مساحت کم یا متوسط، تغییر نوع عملکرد ساختمان های مسکونی، کاربرد و استفاده از عناصر پیش ساخته و روشصنعتی در ساخت و به کاربردن سیستم اسکلتی برای ساخت خانه ها و غیره بودند.

کلیدواژه ها:

تاثیرات مدرنیسم ، ساختمان مسکونی تهران ، معماری معاصر ایران