اهمیت استفاده از گیاهان دارویی در توسعه فضای سبز شهری

کشور ایران با اقلیم های متفاوت دارای تنوع گیاهان دارویی زیادی می باشد و وجود آنها در فضای سبز نشانه ای از توانایی اقلیمی و احوال فرهنگی منطقه است. گرچه اهمیت گیاهان داروئی در بخش پزشکی و داروسازی بر همگان آشکار است ولی استفاده از آن به عنوان فضای سبز دیر زمانی که اهمیت یافته است. وارد کردن گیاهان دارویی در فهرست گیاهان مناسب برای فضای سبز سبب می شود این گیاهان گسترش قابل توجهی پیدا کنند. اختصاص فضای سبز محیط های آموزشی به کشت گیاهان دارویی زمینه را برای تحقیق در جنبه های مختلف گیاهان دارویی ممکن میسازد و با کاشت این گیاهان در فضای سبز امکان افزایش آگاهی های اجتماعی و آموزشی دانشجویان و حتی افراد عادی را بصورت عمومی و رایگان فراهم می کند. برخی گیاهان دارویی دارای حدود تحمل نسبتاً خوبی به شوری، خشکی، قلیایی بودن خاک، تشعشع شدید خورشید، شرایط ماندابی و ... هستند. استفاده از گیاهان دارویی چندساله مانند رزماری، زوفا، اسطوخودوس، آویشن، پونه، نعناع و درختان و درختچه هایی مانند اکالیپتوس، زیتون و گل محمدی به علت دارا بودن گل های زیبا و معطر، غیرآلرژیک، انعطاف اکولوژیکی بسیار زیاد، کم توقع بودن، مقاومت در برابر شوری خاک و وزش باد، دوام و عمر طولانی و صرفه جویی در هزینه های احداث، در فضای سبز مناسب به نظر می آید. مهم ترین اثر فضای سبز در شهرها، کارکردهای زیست محیطی آنهاست که شهرها را به عنوان محیط زیست جامعه انسانی معنی دارکرده و با آثار سوء گسترش صنعت و کاربرد نادرست تکنولوژی مقابله نموده و سبب افزایش کیفیت زیستی شهرها می شوند.