طراحی اکولوژیک در شهرهای حاشیه ی کویر؛رهیافتی درجهت توسعه ی پایدار

تعداد زیادی از شهرهای ایران در حاشیه ی کویر قرار گرفته اند.این شهرها که در گذشته با اصول حاکم بر مکتب اصفهان ودر انطباق بااقلیم گرم وخشک طراحی وساخته می شده اند امروزه با مشکلات عدیده ای چه در مقیاس طراحی ساختمانها وچه در مقیاس استخوان بندی فضایی وسازمان کالبدی مواجه هستند.طراحی شهری اکولوژیک دربعد منظرسازی شهری ساختمانها،تنوع گیاهی، کاهش مصرف انرژی و...در صدد آن است که میراث از دست رفته ی گذشتگان ما در طراحی شهری همسان با اقلیم را با تکنولوژیهای نوین توسعه ی پایدار در هم آمیزد.طراحی شهری با رویکرد توسعه اکولوژیکی ابزاری جهت کنترل و هدایت توسعه شهر و فعالیتها و ارتقای کیفیت های محیطی شهر به شمار می رود. استفاده ازرویکرد اکولوژیک درطراحی شهری فرصتهایی را برای خلق سیستمهای اکولوژیکی کاربردی که از طریق این سیستم ها،میتوان فرآیندهای طبیعی، محیطهای شهری وفعالیتهای انسانی را با یکدیگرادغام نمودپدید می آورد.هدف این مقاله بررسی مباحث نظری انگاره ی طراحی شهری پایدار و تحلیل زیبایی شناسانه واکولوژیکی تصاویر قدیمی مربوط به شهرهای حاشیه کویرمرکزی ایران است.بررسی ها نشان می دهدکه بهره گرفتن از پیشینه ی معماری وشهرسازی بومی برگرفته ازمکتب اصفهان وتاکیدبر پایداری زیست محیطی شهرها می توانداین شهرها را در انطباق با محیط طبیعی شان هدایت کند.

کلیدواژه ها:

طراحی شهری اکولوژیک ، مکتب اصفهان ، شهر فشرده ، منظرسازی شهری اکولوژیکی