تعیین اثربخشی آموزش خود تنظیمی بر بهبود تمرکز و کاهش بیش فعالی دانش آموزان دارای اختلال نقص توجه/بیش فعالی در مقطع ابتدایی

هدف: اختلال نقص توجه/بیش فعالی یک اختلال رشدی است که بر جنبه های مختلف زندگی فرد اعم از وضعیت تحصیلی، شغلی، زندگی اجتماعی، روابط بین فردی و مهارت حل مسئله تاثیر منفی دارد. هدف پژوهش حاضر تعیین اثر بخشی آموزش خود تنظیمی بر بهبود تمرکز و کاهش بیش فعالی دانش آموزان دارای اختلال نقص توجه/بیش فعالی بود. روش: این تحقیق آزمایشی و از نوع پیش آزمون و پس آزمون چند گروهی است. جامعه آماری این پژوهش را کلیه دانش آموزان مقطع ابتدایی شهر تبریز در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۰ تشکیل دادند. نمونه این پژوهش شامل ۴۰ نفر از دانش آموزان پسر دارای اختلال نقص توجه/بیش فعالی بود که به صورت نمونه گیری در دسترس، انتخاب و در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. برای جمع-آوری داده ها از مقیاس تشخیصی کوتاه اختلال نقص توجه/بیش فعالی، مصاحبه بالینی و آموزش خودتنظیمی پینتریچ استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کواریانس تک متغیری (ANCOVA) استفاده شد. یافته ها: نتایج تحلیل کواریانس تک متغیری نشان داد که آموزش خودتنظیمی در گروه آزمایش نسبت به گروه گواه، به طور معنی داری بر بهبود تمرکز و کاهش بیش فعالی اثربخش بوده است (۰/۰۵>p). نتیجه گیری: این نتایج حاکی است که آموزش خودتنظیمی می-تواند اختلال نقص توجه- بیش فعالی کودکان را تعدیل نماید.

کلیدواژه ها:

اختلال نقص توجه ، بیش فعالی ، خودتنظیمی ، دانش آموزان