شهر هوشمند برنامه ریزی شهری و GeoAI در عصر داده های بزرگ

هدف این مقاله درگیر شدن با بحث های جاری در مورد نقش برنامه ریزی در شهرهای هوشمند آینده، ایجاد موردی برای مفهوم سازی مجدد مفهوم فن آورانه شهر هوشمند، و ارتقای جایگاه برنامه ریزی شهر در گفتمان شهر هوشمند است . بحث اصلی مطرح شده این است که شهر هوشمند می تواند از هم افزایی بین برنامه ریزی شهری و سه حوزه فنی -علمی از جمله داده های بزرگ، علم اطلاعات جغرافیایی و سیستم ها و علم داده استفاده کند - که در مجموع یک حوزه نوظهور را تشکیل می دهند که به عنوان هوش مصنوعی جغرافیایی (GeoAI) شناخته می شود. - برای دستیابی به چهار هدف سیاستی کلی : ۱) افزایش کارایی خدمات و عملکردهای شهری . ۲) بهبود کیفیت زندگی برای همه شهروندان شهری . ۳) پرداختن به چالش های اجتماعی ، اکولوژیکی و اقتصادی که می تواند سیستم های شهری را در سطوح مختلف آزار دهد. و ۴) کمک به تولید داده های مکانی ، اطلاعات و دانش در مورد پویایی انسان-شهر. علاوه بر این ، این مقاله یک چارچوب مفهومی انسان محور را تعریف می کند که نشان می دهد چگونه ارتباط متقابل بین برنامه ریزی شهری و سه حوزه فنی -علمی می تواند عملکرد برنامه ریزی را بهبود بخشد و اهداف سیاست شهر هوشمند را به انجام برساند.