تاثیر کاربرد کود ها ی زیستی (میکوریزا و ورمی کمپوست) و نانوسیلیکون بر شاخص های فلورسانس کلروفیل و عملکرد دانه تریتیکاله تحت شرایط تنش شوری

به منظور بررسی تاثیر کاربرد کود ها ی زیستی (تلقیح قارچ میکوریزا و ورمی کمپوست) و محلول پاشی نانوسیلیکون بر عملکرد دانه و شاخص ها ی فلورسانس کلروفیل برگ تریتیکاله تحت شرایط تنش شوری، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک کامل تصادفی در سه تکرار در گلخانه تحقیقاتی دانشگاه محقق اردبیلی در سال ۱۴۰۰ اجرا شد. فاکتورهای مورد بررسی شامل سطوح شوری (عدم اعمال شوری به عنوان شاهد، شوری ۳۰ و ۶۰ میلی مولار خاک)، کاربرد کودهای زیستی (عدم کاربرد کودهای زیستی به عنوان شاهد، کاربرد ورمی کمپوست، میکوریزا، کاربرد توام ورمی کمپوست و میکوریزا) و محلول پاشی نانوسیلیکون (محلول پاشی با آب به عنوان شاهد و محلول پاشی۳۰ و ۶۰ میلی گرم در لیتر نانوسیلیکون) بود. مقایسه میانگین ها نشان داد که کاربرد توام میکوریزا و ورمی کمپوست و محلول پاشی ۶۰ میلی گرم در لیتر نانوسیلیکون در شرایط عدم شوری با افزایش ۱۴/۱۲۳، ۳۳/۶۵ و ۷۲/۵۱ درصدی به ترتیب فلورسانس حداکثر (Fm)، فلورسانس متغیر (Fv) و محتوای نیتروژن برگ پرچم موجب افزایش عملکرد دانه (۸۸/۸۸ درصد) نسبت به عدم مصرف کودهای زیستی و نانوسیلیکون در بالاترین سطح شوری (۶۰ میلی مولار) خاک شد. بر اساس نتایج این مطالعه، به نظر می رسد که کاربرد کودهای زیستی و محلول پاشی نانوسیلیکون می تواند عملکرد دانه تریتیکاله را به واسطه بهبود شاخص ها ی فلورسانس کلروفیل و میزان نیتروژن برگ تحت شرایط تنش شوری افزایش دهد.

کلیدواژه ها:

عملکرد کوانتومی ، فلورسانس حداقل ، میکوریزا ، ورمی کمپوست.