تبیین اثر برنامه درسی پنهان بر احساس تعلق به مدرسه، نگرش به علم، خودکارآمدی تحصیلی و رفتارهای خودناتوان ساز تحصیلی دانش آموزان

هدف از این پژوهش بررسی نقش برنامه درسی پنهان بر احساس تعلق به مدرسه، نگرش به علم، خودکارآمدی تحصیلی و رفتارهای خودناتوان ساز تحصیلی دانش آموزان بود. روش پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی است. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه منطقه تبادکان مشهد در سال تحصیلی ۱۳۹۸-۱۳۹۷ به تعداد ۵۴۲۴ نفر دختر می باشند. حجم نمونه۳۸۲ نفر از ایندانش آموزان بر اساس فرمول کوکران و به شیوه نمونهگیری خوشه ای انتخاب وبه پرسشنامه های برنامه درسی پنهان ایمانی و همکاران (۱۳۹۴)، احساس ا تعلق به مدرسه توسط بری، بتی و وات (۲۰۰۴)، نگرش به علم سیمپسون و تروست (۱۹۸۲)، خودکارآمدی تحصیلی جینگز ومورگان (۱۹۹۹) و رفتارهای خودناتوان ساز تحصیلی جونز و رودوالت (۱۹۸۲) پاسخ دادند. دادههای جمع آوری شده با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندمتغیره تحلیل شد. یافته ها نشان داد که بین برنامه درسی پنهان با احساس تعلق به مدرسه، نگرش به علم، خودکارآمدی تحصیلی رابطه مثبت و معنیداری وجود دارد (۰/۰۱>P). بین برنامه درسی پنهان با رفتارهای خودناتوان ساز تحصیلی رابطه منفی و معنیداری وجود دارد (۰/۰۱>P). نتایج تحلیل رگرسیون چندمتغیره نیز آشکار کرد که ۲/۵۷ % درصد از واریانس احساس تعلق به مدرسه، ۱/۳۸ % درصد از واریانس نگرش به علم، ۱/۵۰ % درصد از واریانس خودکارآمدی تحصیلی و ۸/۶۶ % درصد از واریانس رفتارهای خودناتوان ساز تحصیلی به وسیله برنامه درسی پنهان تبیین میشود. یافتههای این پژوهش نشان می دهد که برنامه درسی پنهان سهم معنادار در پیش بینی کارکردهای تحصیلی دانشآموزان دارند.

کلیدواژه ها:

برنامه درسی پنهان ، احساس تعلق به مدرسه ، نگرش به علم ، خودکارآمدی تحصیلی و رفتارهای خودناتوان ساز تحصیلی