بررسی رابطه کارورزی با رضایت شغلی و خودشکوفایی فارغ التحصیلان دانشگاه فرهنگیان

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه کارورزی با رضایت شغلی و خودشکوفایی فارغ التحصیلان دانشگاه فرهنگیان میباشد. روش پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی دانشجومعلمان دانشگاه فرهنگیان استان گلستان میباشد که با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی ساده تعداد ۱۲۰ دانشجومعلم به عنوان نمونه پژوهشی انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه های رضایت شغلی اسمیت و همکاران ( (۱۹۶۹، خودشکوفایی اهواز (ASAI) و نگرش به طرح کارورزی خدابنده و چیذری در سال ۱۳۹۳ است. روایی پرسشنامه ها توسط اساتید و متخصصان حوزه علوم تربیتی و روانشناسی مورد بررسی و تایید نهایی قرار گرفت و پایایی پرسشنامه ها با استفاده از آلفای کرنباخ به ترتیب ۰/۷۱، ۰/۷۴ و ۰/۷۲ بدست آمد. روش اجرای پژوهش بدین صورت بود که پرسشنامه های مکتوب تبدیل به پرسشنامه های الکترونیکی گردیدند و در گروه های مجازی دانشجومعلمان منتشر و توسط دانشجومعلمان تکمیل گردید. جهت تجزیه و تحلیل داده های بدست آمده از نرم افزار SPSS در دو بخش تحلیل توصیفی (فراوانی و درصد فراوانی ) و تحلیل استنباطی (پیرسون) استفاده شد. یافته های پژوهش نشان دادند بین کارورزی با ماهیت کار (۰/۶۴)، حقوق (۰/۵۴)، ارتقا ( (۰/۵۷ و خودشکوفایی (۰/۵۳) در سطح کوچکتر از ۰/۰۱ و با سرپرستی (۰/۴۹)، همکاران ( (۰/۵۹ و محیط کار (۰/۷۱) در سطح کوچکتر از ۰/۰۵ رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. بدین معنا که کارورزی باعث افزایش رضایت شغلی و خوشکوفایی دانشجومعلمان میگردد.

کلیدواژه ها:

کارورزی ، رضایت شغلی ، خودشکوفایی ، دانشجومعلمان